Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
napożegnanieiruszyłazSzulcemdoszwalni.Szliszybko,
bonazewnątrzpanowałchłód.Słońceodkilkudniniemiałoochoty
wyjrzećzzachmur.
–Tymartwićsięochłopaki–stwierdziłSzulc,niepatrzącnanią.
–ObiecałamAbigail,żesięnimizajmę.
–Jazrobićwszystko,żebycipomóc.
–Nawetpanniewie,jakbardzojestemwdzięczna.
–Mymusiećsobiepomagać.Niktinnyonasniedbać.
Lauraodruchowochwyciłagozadłońiuścisnęłają.Nie
spodziewałasię,żetenobcyczłowiekokażejejtroskę.Opróczniego
ichłopcówniemiałanikogobliskiego.
–Zrobiłabymwszystko,bybyliszczęśliwi–powiedziała
wprzypływieszczerości.
–Wybyćmłodziijeszczebyćszczęśliwi–odparłSzymon
izatrzymałsię,byspojrzećnadziewczynę.
Tylejużwżyciuprzeszła,aitaknietroszczyłasięosiebie,tylko
wciążmyślałaochłopcach.SambezprzerwymyślałoElizie.Oddałby
wszystko,bydowiedziećsię,czyudałojejsięuciecgdzieśdalekostąd.
Zanimwyjechała,niewielemówiłaoplanachnaprzyszłość.Samwolał
jejotoniepytać.Gdybywydałosię,żeuciekła,najpewniejtrafiłby
naprzesłuchanie.Wtymprzypadkubrakwiedzybyłbezpieczniejszy.
Teraztegożałował.Minęłokilkamiesięcy,aonwciążdrżałożycie
córki.
–Chłopcy,choćsiędotegonieprzyznają,wciążtęskniązamatką.
Obwiniająsięoto,żenicniezrobili,bynieopuściłagetta–wyjaśniła
Laura,poczymgłębokowsunęłaręcewpłaszcz,któryodziedziczyła
poAbigail.
–Ajakonichciećjejpomóc?Niktichniepytaćozdanie.Niktnas
onicniepytać.Oninastraktowaćjaktewszy,któretrzawybić.
