Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
odpowiedzielizgodnympomrukiem.
TrumnapaniMartynystałaobokwykopanegodołu,prosta,biała,
zmałymkrzyżykiemnawieku.Ciekawe,czypozwoliliimwkościele
obejrzećzwłoki.
Nasłuchiwałamzgłębiewentualnegostukotu.
LubiłampaniąMartynę.Dostałamojąklasęwpierwszymroku
pracyiwłożyławnascałąpasjęświeżoupieczonegomagistra,pełnego
energiiiwiarywmłodepokolenie.Myślę,żedoczerwcajejprzeszło,
alebyłamiła–czasempozwalałanamnawetmówićdosiebie
poimieniu,cobyłowpodstawówcerzecząniesłychaną.
Gdyostatniowidywałamjąnawiosce,wyglądałagorzej,jakby
bledszaiosowiała,aleniezastanawiałamsięnadtym.Przecieżbyła
nauczycielką,anauczycielomtosięzdarza.Rzeczjasnazmianę
zauważyliteżinnimieszkańcyBrzózki,aleonizawodowoszukali
problemówtam,gdzieichniebyło.WkońcupaniMartynaniemiała
faceta,pewnieodtegojejodbiło.Aztymwchodzeniemdojeziora
tooczywistesamobójstwo.PaniMarcysia,mamaAgatyzmojejklasy,
takmówiła.Jawiem,cowBrzózcepiszczy–dwarazywtygodniu
pomagammamiewjejzakładzieisłuchamtyluplotek,żemogłabym
książkipisać.
Zuziaszturchnęłamniewbok.
–Widzisztegotamnowego,Ted?–szepnęła.–Stoiprzyświerku.
Odszukałamjedynezielonedrzewonacmentarzupełnymzłotych
dębów.Stałprzynimmężczyznapodejrzaniewysoki,ogłowęwyższy
odresztynauczycieliiubranypomiastowemu.
Chwila,stałwgronienauczycieli?
–Takiegogówniarzazatrudniać–szeptałapaniHalinkazamoimi
plecami.–Wygląda,jakbydopierocoszkołęskończył.
–Alewiesz,Halina,dotejmatematykitojednaktrzebamiećłeb
–zauważyłajejsąsiadka.–Możesięzna.
–Pssst!–syknąłstaryNowakowski.
Obcymężczyznarozglądałsięzzakłopotaniem,świadompełnych
zaciekawieniaspojrzeń.Postąpiłkrokwtyłizgarbiłsię,bywmieszać
wtłum.Przeszkadzałmuwtymnietylkodziwacznywzrost,lecztakże
gęste,dłuższeniżwypadałowłosy.Wśródbrzózkowychchłopaków
nadalpanowałamodaścinaniasięnazapałkęinikogonieobchodziło,
żejestto,jeśliwierzyćserialomnaNetflixie,modasprzeddekady.
–Ładny,nie?–szepnęłaZuza.
–Ktoto?
–WitoldKościkiewicz.Jegobabcia,paniLeonka,mieszkaprzy
