Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ko​smyknaduchem.
–Tu.–Wska​za​łapal​cemnaczo​ło.
Delikatniewpiąłspinkęwewłosyzlewejstrony.Porazpierwszy
widział,jakAnnanieznaczniesięuśmiechnęła.Amożetylkomusię
wydawało,gdywrzeczywistościtobyłzwykłygrymas?Niemiał
czasunazastanawianiesię,bowdrzwiachstanęłapracownica
so​cjal​na.
–Jaktyładniewyglądasz!–rzuciładoKaweckiej.–Takapiękna
ko​bie​tazcie​bie!Mnieniepo​zwa​laszsięcze​sać.
Opie​kun​kaniezo​sta​łaza​szczy​co​nana​wetjed​nymspoj​rze​niem.
–Kiedybyłanazewnątrz?–spytałRyszard,wskazując
napen​sjo​na​riusz​kę.
–Niemiałaochoty.–Stojącaprzednimdziewczynawzruszyła
ramionami.–Próbowałamjąwyprowadzić,aleniechciała.Krzyczała
iwyrywałasię.Nawettenfotografoddziennikarzyrobiłjejzdjęcie
wpo​ko​ju.
Męż​czy​znaprzy​po​mniałso​bieroz​mo​węzdy​rek​tor​ką.
–Po​zwo​li​łasięsfo​to​gra​fo​wać?–za​py​tał.
–Tak.Aleniedałasięuczesać.Wpięłatylkozprzodutęspinkę,
którąmadzisiaj.Wyglądaładziwnie,alecóż…Chybażaden
znaszychpensjonariuszyniewyglądanormalnie.–Dziewczynasię
ro​ze​śmia​ła,uwa​ża​jącswo​jesło​wazado​bryżart.
Szyb​koumil​kła,boRy​szardniewy​glą​dałnauba​wio​ne​go.
–Długopantujeszczebędzie?–spytałazirytacją.–Chciałabym
po​sprzą​taćpo​kój.
–Pożegnamsięizarazwyjdę–powiedziałtakimtonem,
żeopie​kun​kamu​sia​łaopu​ścićpo​miesz​cze​nie.
Pochwi​lipo​chy​lałsięnadAnną.
–Jabłkamasznapółcezaspodniami–szepnąłjejdoucha.
–Krówkischowałemtam,gdzieleżąskarpetki.Przyjadędociebie
zaja​kiśczas.Dowi​dze​nia.
Nieod​po​wie​dzia​ła.Niepa​trzy​łananie​go.
Jeszczerazogarnąłwzrokiempokój,wyjątkowoniemającochoty
goopuszczać.Minutępóźniejszedłkorytarzem.Miałnadzieję,żegdy
opuścibudynek,znikniedziwnewrażenieobawy,którenagle
googarnęło.Niezniknęło.Spotęgowałosięjeszcze,gdy–stojącobok
samochodunaparkingu–dostrzegłwoknieAnnępatrzącąwjego
stro​nę.Jak​byniechcia​ła,żebyod​jeż​dżał.Ni​g​dytakgonieże​gna​ła.
***