Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
balansującnakrawędziwłasnychnerwów,odnalazła
–zagrzebanywnajdalszejkieszeni,wdodatkowymetui
–kluczdoszafki.
–Tochybaten–mruknęłapodnosem,obracając
goszybkowpalcach.Byłtozwykły,prostykluczyk
zdopiętymplastikowymbreloczkiemopisanymjako
„107”.
Ninawcisnęłaetuizpowrotemdotorby,akluczyk
schowaładokieszenijeansów;zamknęłaklapęteczki
ipodniosławzrok–natrafiającnaoczyDawida,stojącego
nieruchomopośródtłumu,wpatrzonegoprostownią.
Zaklęłaszpetnie,instynktowniechwyciłaswojąkurtkę
iplecakinawetichniezakładając,zerwałasięzmiejsca
iwybiegłazklubu,nieoglądającsięzasiebie.
Biegłanajszybciej,jakpotrafiła,omalniegubiąc
własnychnóg.Zimpetemwpadładonocnegoautobusu,
czymściągnęłanasiebiemętnywzrokpodpitych
ikiwającychsięnagranicysnuwspółpasażerów.Losbył
pojejstronie–poDawidzieniebyłośladu.Nina
sprawdziła,czykluczniewypadłjejzkieszeni,izulgą
wyczuwającjegoobecność,wreszciezałożyłakurtkę
izarzuciłaplecaknaramię.Wysiadłakilkaprzystanków
dalej,wpobliżurzeki.
–Widziałmnie–powiedziałanagłos,jakbychciała
zbadaćciężartychsłów.–Widziałmnie.Noicoztego?
Jegosłowoprzeciwmojemu.Niemażadnychdowodów.
Chyba...–zmarszczyłaczoło,powolianalizując
wmyślachlistęewentualnychpułapek.
Mimoswychwybiegówwypiładośćsporo,alemiała
mocnągłowęicałkiemnieźleszłojejutrzymywanie
kontrolinadwłasnymumysłem.
–Niema!–zawyrokowałaostatecznie.Wyciągnęła
