Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Okej.
Pocotorobiła?Przecieżwiedziała,żetodurnypomysł.
No,aletak–miałaniemyślećomamie,zająćsięczymś.
Głupkowatamagiamogłachybawtympomóc.
KomórkaPiotranarazsięrozdzwoniła.Nieodebrał,ale
szybkowystukałSMS-a.
–Muszęlecieć–powiedziałniechętnie.
–Niemasprawy–odparła,podnoszącsię.Żałowała,
żeniemógłzostaćdłużej.Wiedziała,żegdyzniknie,
towszystkoznówzaczniejąmęczyć.–Takczysiak
jesteśmyumówieni–rzuciła.
StanęłatużprzedPiotrem.Choćchłopakbyłdużo
odniejwyższy,miaławrażenie,żedorównująsobie
wzrostem.Chybacośmiędzynimikliknęło.Bezwzględu
nato,coonimmyślała,połączyłaichjakaśnić.Może
trzebabyłojąpociągnąć?Tylkotrochę,żebynieco
jąnaprostować,aleniezbytmocno.Tobyłozbyt
delikatne.
–Alesięcieszę!–Piotrjeszczebardziejsięprzysunął.
Byłtakblisko,żeprzezchwilęoddychałatylkojegoaurą.
Ogieńzasyczał.
–Naprawdęsięcieszę–dodałcicho.Jegogłos
przypominałkocipomruk.
Dragabladosięuśmiechnęła.
–Jateż.
Przezchwilęzaglądalisobiewoczy.Coś
jązelektryzowało,gdychłopakwyciągnąłręce.
Wprzebłyskurozpędzonejmyślizrozumiała,oco
muchodzi.Nielubiłasięprzytulać,niesądziła,żetego
potrzebuje.Aleteraztakbyło.Gdygoobjęła,nachwilę
pozwoliłasobiestracićgruntalboraczejprzypomnieć
sobie,żeitakodjakiegośczasuniemażadnegogruntu
podstopami.Mogłanatekilkasekundzdaćsięnakogoś
innego.PrzytuliłaPiotramocniej,niżmiałazamiar.
Przylgnęładoniego,narazgotowawszystko
muopowiedzieć.Nie
jemu
,poprostukomuś,innej
osobie.Jednakkiedysięodsiebieodsunęli,topragnienie
zgasło.
–Toco?Poćwiczymy?Możewweekend?–spytał.
