Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—Czytoprzeztenpożar?Tojątakzmieniło?
—zafrasowałasięMaria.
—Może…Samasięzastanawiam.Próbowałamkilka
razyotozagadnąć,aleDianazmieniatemat.Niezręcznie
minaciskać.Doskonalepamiętam,żeonateżnie
namawiałamniedozwierzeń,dopókiniemiałamochoty.
Jestemjejwinnatosamo.
—Oczywiście,maszrację—zgodziłasięmatka.—Ale
Wandateżmówiła,żeniepokoisięoDianę.—Odstawiła
filiżankęipopatrzyłapoważnienacórkę.—Miejnanią
oko—poprosiła.
—Niemusiszmiotymprzypominać.Odtego
sąprzyjaciele.
Mariauśmiechnęłasięlekko.Dobrzebyłosłyszeć,
żecórkatroszczysięoinnychipotrafidocenićprzyjaźń.
BędęmusiałazajrzećdoWandy—pomyślałazaraz
potem.—Możewartojednakspróbowaćpodjąćjakieś
konkretnedziałania?Doskonalewiem,jaktojestczekać
imartwićsięonajbliższąosobę.WtedyWanda
mipomogła,porasięodwdzięczyć.
