Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
pozostawałyzimne.
–Wktórymakademikumieszkasz,aniołku?
Meganodpowiedziałamiwtymsamymczasie,wktórym
odezwałasięjejprzyjaciółka.
–Możeszpodrzucićnasnasiłownię,adalejprzejdziemysame.
–WarrenCommons–powiedziałaMegan.
Budynekznajdowałsięwpobliżuakademikawstylukamienicy,
którydzieliłemzTademidwomainnymifacetami.Meganprzytuliła
siędomnie.Kiedyzacząłemwycofywaćsięzmiejscaparkingowego,
przesunąłemprawąrękęnaoparciesiedzenia,patrzącnadrogęztyłu.
Wcaleniezrobiłemtego,żebywygodniejsięomnieoparła,
aprzynajmniejtaksobiewmawiałem.Wtuliłasięwemnietak
naturalnymruchem,jakbyśmybylirazemodlat.Zauważyłem,żejej
przyjaciółkakrzywisię,zanimskupiłemsięzpowrotemnadrodze.
Niejechaliśmydługo.Kampusznajdowałsięwodległościokoło
mili.Jejprzyjaciółkawspomniałacośosiłowni,więczaparkowałem
naparkingujejakademika,któryznajdowałsięnaprzeciwkoboiska
piłkarskiego.Ledwozatrzymałemsamochód,kiedyblondynka
gwałtownieotworzyładrzwi,jakbytylkoczekała,żebywyskoczyć
zauta.
–Chodź,Megan.Idziemy.
Meganoparłasięsłowomprzyjaciółki,wolałatrzymaćgłowę
namoimramieniu.
Pochyliłemsięizrobiłemcoś,czegonigdywcześniejnie
zrobiłemżadnejdziewczynie.Pocałowałemjąwczubekgłowy,jakby
byłamoja,zanimszepnąłemjejdoucha.
–Jesteśwdomu,aniołku.
Otworzyłaoczyiposłałamiuśmiech,którybyłcholernie
niewinny.Potemdałasięwyciągnąćiwysiadłazmojejciężarówki.
Blondynkatrzasnęładrzwiamisamochodu,próbującjednocześnie
utrzymaćMegannanogach.
Wyskoczyłemzboku,ajejprzyjaciółkaodepchnęłamnie
machnięciemręki.
–Damysobieradę.
Dziewczynazjakiegośpowodubyławystraszona.Stałem
spokojnie,niechcącjeszczeodjeżdżać.Jednocześniedałem
przyjaciółceMegandystans,októryprosiła.Byłopóźnoiwszędzie
panowałacisza.Kiedyzniknęłypodceglanymłukiemmuru
otaczającegoterenakademika,energicznymkrokiemposzedłemdrogą,
którąszłydziewczyny.
