Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
sekundę.Był…kimś.
Potemprzypomniałamsobie,jakiegogłupkazrobiłamzsiebie
poprzedniejnocy,ispróbowałamzwrócićjegouwagę.Niebył
zadowolony,żemniewidzi,inawetniespojrzałnamojecycki.
Tochybapierwszyraz.ZamiasttegowciążzerkałwkierunkuReagan.
–GdziejestGavin?–zapytałam.
–Niejestemjegoniańką.
Byłojasne,żechcerobićwszystko,tylkonierozmawiaćzemną.
Niepoddałamsięjednak.Niepozwolęmuzniszczyćmojegodobrego
samopoczucia.Kiedyzapytałam,czyjestBrytyjczykiem,ponieważ
wydawałomisię,żewychwyciłamakcent,zignorowałmnie
iukradkiemspojrzałjeszczeraznaRae.
–Słuchaj,przepraszamza…–pomachałamwkierunkuReagan.
–Onanieradzisobieztakimtypemfacetajakty.
Tozwróciłojegouwagę.
–Jakimtypemfacetajestem?
Ituznówzrobiłamzsiebiegłupka,botaknaprawdęniebyło
innegosposobu,żebymuwyjaśnić.
–Wiesz…ładnym.
Gestykulowałam,jakbymbyłahostessąwskazującąnagłówną
nagrodęwteleturnieju,którąwpewnymsensiebył.Facetbył
nieziemskogorący.
–Słuchaj–powiedział.–Chciałbympociągnąćtęrozmowę,ale
kawiarnianiedługoprzestanieserwowaćśniadania.
–Jasne.AczymożeszszepnąćGavinowidobresłowonamój
temat?–błagałam.
–Niewiem,comogępowiedzieć.Nieznamcię,aGavin
mawłasnezdanie.
Miałamwrażenie,żerozmawialionaszeszłejnocy.MożeGavin
jużmupowiedział,żeniejestmnązainteresowany.Poczułam,jakmój
uśmiechsłabnie.
–Poprostupowiedzmu,żezemnąrozmawiałeśiżeniejestem
tąszalonądziewczynązzeszłejnocy.
Kiwnąłgłowąiodszedł.Znalazłamsobiemiejscenapiasku
istarałamsięniezniechęcać.Rzadkomiałamproblem
zeznalezieniemjasnejstronyrzeczy.Babciabyładobrawmówieniu
mi,żejeśliżyciedajecytryny,trzebazrobićznichlemoniadę.
–Mówiłamci–powiedziałaRae.Sugerowała,żeonniebyłwart
jejczasu,aGavinzkoleiniebyłwartmojego.
–Możeitak–odpowiedziałam.
