Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Kawy?
–Nie.Wypiłemjużpięć.
–Hmmm…
–Wiem!Eureka!Muszędotoalety.
–A!–Stefaniazaśmiałasięrozbawiona.
Kobietaskierowałasiędosali,gdzieleżałyświeżoupieczone
mamy.
–Nowreszcieraczyłapanidomnieprzyjść–młodamamanie
kryłazniecierpliwienia.
–Przepraszampanią,alemamydzisiajruchjakwulu–próbowała
rozładowaćnapięcieStefania.Uśmiechnęłasiędokobiety,aletejnie
byłodośmiechu.Stefaniarozumiała,przezcotekobiety
przechodziły.Byłanietylkopołożną,aleimatką.Poród,zmęczenie,
cewniki,pierwszekarmienie,wszystkotobyłonowe,męczące.
Jednakczasamichciała,byrodzącewykazałysięodrobinąempatii
wobecpracypołożnej.Kiedywszpitalubyłoobłożenie,najedną
położnąprzypadałopiętnaście,niekiedydwadzieściakobietiich
dzieci.
–Ajaniewiem,jaknakarmićdziecko.Jakjeprzystawićdopiersi
–woczachkobietypojawiłysięłzy.
Stefanianiekiedybyłabezsilna,innymrazemogarniałajązłość
nasłużbęzdrowia.
–Nojuż,kochanieńka–przemawiałaczuledomłodejmamy.
Wzięłanaręcepłaczącedzieckoiprzyłożyłajedomatczynej
piersi.
–Przytrzymajmuwyżejgłówkę–poinstruowała.
–Dobrze?
–Tak.Terazdobrze–Stefaniauśmiechnęłasię.
Stefanialubiłanocnedyżury,doktorWojdarteżbyłczęstonocą
nadyżurze.Niekiedytrafiłaimsiępacjentkawciężkimstanie.Oboje
wbrewtemu,żeniepowinni,wiązalisięzniąemocjonalnie.Siedzieli
nakrzesłachoboksiebieimonitorowaliparametryżyciowepacjentki.
ZczasemStefaniazauważyła,żemimoiżlekarzmógłbypójść
położyćsięspaćiprzyjśćwraziejejtelefonu,gdystanpacjentkisię
pogorszy,tenzostawałznią.Siedzielinaniewygodnychkrzesłach
niekiedyicałąnoc.Czyżbybrakzaufania?Amożenieozaufanie
tuchodziło?Chcącniechcączaczynalizesobąrozmawiaćnatematy
inneniżmedycyna.Szybkoodkryli,żeoprócztematówzwiązanych
