Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Niespecjalnie.
–ToPicasso.Toznaczy,nieoryginał.
–Domyśliłamsię–uśmiechnęłasiędoniego.
–Oryginałychodzązakilkadziesiątmilionówfuntów.
–Nieznamsięnasztuce,alejakośjegoobrazymnienie
przekonują.
–Mnieteżnie.
Uśmiechnęlisiędosiebie.
–Gdziesiadamy?
–Możenazewnątrz.Powdychamytrochęjodu.
Skinąłgłowąiprzepuściłjąprzodem.
Usiedliprzystolikuzwróconymwstronęmorza.
Wiatrwzniecałtumanypiasku.Wysokonaniebieprzezchmury
przebijałosięsłońce.Mewyskrzeczały.Byłowietrznie,aledość
ciepło.StefaniaiKrzysztofsiedzielinaprzeciwkosiebieipopijali
mocnąkawę.
–Czyliznasiępannasztuce?–zwróciłasiędoWojdaraStefania.
–Niespecjalnie.CzytałemjednakcośniecośoPicassie.Tylko
żebardziejodjegoobrazówinteresujemniejegożycieprywatne,
akonkretniejegomuzy.Najlepszecenyosiągająobrazy,które
przedstawiająjegomłodziutkąkochankę.Onbyłgrubo
poczterdziestce,onamiałazaledwiesiedemnaścielat,kiedysię
poznali.PicassozauważyłjąpodgaleriamiLafayette.Byłazima,padał
śnieg,dziewczynaotulałasiępłaszczem,miałazaróżowionepoliczki
ipięknyuśmiech,któremuniemógłoprzećsięsammistrz.Pablo
ponoćpodszedłdoniejipowiedział:„NazywamsięPicasso.Razem
dokonamywielkichrzeczy”.
–Idokonał.
–Miałfart.
–Amożetalent?
–Polemizowałbym.
Zaczęlisięśmiać.
–Aona?Kochankasamegomistrza?
–Chybaniemiałałatwegożycia.
–Chybawogólekochankiniemająłatwegożycia.
–Hmmm.Chybatak.Spotykalisięwtajemnicyprzezwielelat.
Trwaliwtymromansie,mimoiżnieustanniezesobązrywali,ale
pojakimśczasiedosiebiewracali.Ponoćniemoglibezsiebieżyć.
–Zesobąwidocznieteżnie,skorotakczęstosięrozchodzili.
–Romansewogólesąznaturytrudne.
