Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Myteżmamypowóddowielkiejradości–oznajmiłaUla,
rumieniącsięjaknastolatka.–Spodziewamsiędziecka.Miesiąc
temumiałamimplantacjęzarodkawmacicy,adziśbyłamugi-
nekologaiwszystkojestwporządku.MaleńkaEunicerośnie.
–Jejdłońdelikatniespoczęłanabrzuchu,oczywiściezupełnie
jeszczepłaskim.
–Alejakto?Nierozumiem.Nicminiemówiliście…–wy-
bąkałamzdumiona.–Przecieżzarzekaliściesię,żeabsolutnie
żadnychdzieci.
–Niesądzę,żebyśmymusielicisiętłumaczyć–zjeżyłsięBer-
nard.
Ulalepiejrozumiałamojeuczucia.Wiedziaładoskonale,że
przeztęmaleńkąEunice,którąsobiezaimplantowałamiesiąc
wcześniej,nona”jeszczebardziejoddalisięodnmy”.
–Liv,proszę,postarajsięnaszrozumieć–zaczęłamiękko,
prawiejakbymnieprzepraszała.–Napewnymetapiezwiązku
czegośparzebrakuje.JestteżpowinnośćwobecAmeryki.
–
RówniedobrzepowinnośćwobecAmerykimoglibyściespeł-
nić,oddającwaszekomórkidowylęgarni.Niemusielibyściesię
babraćwpieluchach,anowyczłonekspołeczeństwabysięurodził.
–Nodobra,ztąAmerykąprzesadziłam.Chciałamzaapelo-
waćdotwojegopatriotyzmu.Alezwylęgarnitonietosamo
courodzone–próbowaławyjaśnićUla.Zarazoblałasięjeszcze
mocniejszympąsem.–Zwylęgarnioczywiścieteżjestdobrze…
–Onachybategoniezrozumie–przerwałjejobcesowoBer-
nard.
Rzeczywiście,nierozumiałam.Zrozumiałamnatomiastzbo-
lesnąjasnością,żetoobcecośjestwielkościrobaczka,ajużnas
odsiebieodpycha.
–Chodzioto,Liv,żechcemysiębabraćwpieluchach.
23
