Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
naszczęścienieznalazłyśmyaninikogozamarzniętego,
anidrugiegomiejscaświadczącegoojakieśtragedii.
–Dużotejkrwi–zaniepokoiłasięJulia,gdy
ruszyłyśmytropemniedoszłegoÖtzizChojnic.
–Etam,mógłsobienosrozwalićitakkapać.
Zobacz,wygląda,jakbykroplespadałynaśnieg
–pokazałamJulceślady.
–Aletojużnie.
Rzeczywiście,opróczśladów,którewedługmnie
powstałyodkropelkrwi,byłyteżtakiewiększe.Jakby
rozsmarowaneimniejintensywne.Brnącpokolana
wśniegu,poszłyśmytropemfaceta.Doszedłdodrzew
inajwyraźniejprzyjednymchwilęposiedział.Krwibyło
jużmniejniżnapoczątku.
–Wykrwawiłsię…–zaczęłaJulia,alezarazsię
poprawiła.–Nie,głupiogadam.Jakbysięwykrwawił,
tobygdzieśtuleżał.
–Ipewnieinaczejbywyglądałytekrwaweplacki
naśniegu.Chodź,sprawdzimy,dokądposzedł.
Najwyraźniejposzkodowanyodzyskałtrochę
wigoru,bowyglądałonato,żejużsięniewywracał.
Doszedłdoszosyijużzaczęłyśmysięobawiać,żenie
dowiemysię,cozrobiłdalej,alenaszczęścieJulka
zauważyłakilkakropelkrwinapoboczujezdni.
–Wróciłdomiasta–stwierdziła.
–Amożedosamochodu?–wskazałamparkingpod
cmentarzem.–Mógłtamzaparkować,potemoberwać,
zasłabnąćalbocoś,awkońcuwrócićdoauta,żeby
odjechać.
