Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
miarowowiatremjakwwielkimhamaku.Ilekroćsiętutajwylegiwał,
myślałotym,żeotrzymałodżyciawięcejniżmógłbyoczekiwać.
SpojrzałponadkoronamilasunaodległeSukurcze.Wśróddrzew
ogrodulśniłbiałydworek.OtrzymałgowspadkupoojcuJulianie,
zamieszkałwnimwrazzżonąMarysią,tutajurodziłysięjegodzieci
—ZosiaiAndrzejek.Tutajteż,napobliskimcmentarzu,pochował
niedawnoswojąmatkę.
—MójBoże!—westchnąłgłośnoWitold,ażzakołysałosię
gniazdo.—MójBoże,jaktupięknie…—powtórzyłjeszczegłośniej.
—Czegowięcejmitrzebawtymżyciu?…
Niebobyłocorazjaśniejsze.Pileckizszedłostrożniepogałęziach
napolanę,dosiadłBajkiiruszyłkłusemwstronędworu.Wlipowej
aleispotkałżniwiarzy,którzyniebaczącnaświeżąrosę,ruszalijuż
naporannepokosy.Gdygodojrzeli,usłyszał,jakjedenznichpyta:
—Atocozaczortponocynakoniulata,ha?Diabołjakiczyco?
Witoldzwolnił,uśmiechnąłsiędoswychsąsiadówipozdrowiłich
uniesionąręką.
—Aaa,towy,młodyPilecki.Agdzietojeździcietakzrana?
—spytałgowąsatyżniwiarz.
—Ot,bezcelu,dlasamejprzyjemności,żalgnićwłóżku,jakświt
takipięknymamy.Niedługosłotybędą,wtedysięwylegiwaćmożna
dopóźna.
Żniwiarzwzruszyłramionami,postukałsięwspalonesłońcem
zmarszczoneczołoipoprawiłkosęopartąnaramieniu.
—Oj,pogniłobysięjeszczewłóżkuprzyżonce,oj,pogniło…
—mruknąłsamdosiebie.ObejrzałsięzaodjeżdżającymWitoldem
idodał:—Ot,czorttenPileckimłody,pstrowgłowie,aleomajątek
swójdbalepiejnawetniżjegoojciec.Robotędaje,płacicosię
