Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Lepiejwięcbybyło,gdybyśnaraziesięnimniebawił–
powiedziałznaciskiemWień.
Lewodłożyłdelikatniesłoiknamiejsceiprzeszedł
dokolejnegoeksponatu.
–Czytamtokościmiednicy?–zapytał,wskazującduże
płaskiekościprzybloczkunumercztery.
–Tak,razemzespojeniemłonowym.Należała
dokobiety.Widzisz,jestznacznieszerszaniżmiednica
mężczyzny.Powyglądziespojeniałonowegomogę
określić,żekobietatamiaławięcejniżtrzydzieścilat,ale
niewięcejniżczterdzieści.
–Czylinaraziemamytrójkęalboczwórkędzieci
idwojedorosłych,wtymnapewnojednąkobietę.
–Tak,chodźmydalej.Numerpięćtopojedynczeżebro.
–Kobiety?
–Możliwe,aleniemampewności.Klatkapiersiowa
kobietjestbardziejkolista.Tojestdwunasteżebro.Nie
jestpołączonezmostkiemipewnienajłatwiej
jeoddzielić.Jegowygięciemożewskazywaćnato,
żenależałodokobiety,alebezcałejklatkipiersiowej
napewnonieodważyłbymsiętegonapisaćwraporcie.
–Okej.Czylidobrze,żeprzyszedłemosobiście.
–Tak,jeżelimojedomysłyinteresująciębardziejniż
fakty...Numersześć,siedem,dziewięć,dwanaście,
siedemnaście,osiemnaście,dziewiętnaście,dwadzieścia
idwadzieściaosiemtokościręki.
–Naprawdęjestempodwrażeniemtego,żejesteś
wstanietotakszybkopowiedziećnapodstawietejkupki
kości.
–Rękaludzkajestniesamowitymosiągnięciem
ewolucyjnym.Każdaztychmaleńkichkościmazasobą
niezwykłąhistorięciągnącąsięsetkitysięcylat.Temałe
