Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Wałęsającysiężebracywiedzielidobrze,iżmogą
zawszewyciągnąćmiedziakaodSeta,alenieśmieli
zaczepićAdama.
GłosSetaprzerwałwreszciekoncertsprawianyprzez
zgrzytnarzędziiśpiewbrata.Postawiłonprzyścianie
odrzwia,nadktórymipracowałzawzięcie,iwyrzekł:
–Otóżskończyłemswojedrzwi.
Wszyscyrobotnicypodnieśligłowy,JimSalt,tłuścioch
zczerwonymiwłosami,przezwanySandyJim,zatrzymał
swójhebel.Adamzaś,rzuciwszyszybkiespojrzenie
narobotębrata,zawołał:
–Jakto,tymyślisz,żetedrzwisąskończone?
–Naturalnie–odparłzezdziwieniemSet.–Cóż
imbrakuje?
Wybuchśmiechutrzechrobotnikówzmieszałgo,
spojrzałniespokojnie.
Adamtylkosięnieroześmiał,zaledwielekkiodcień
zarysowałsięnajegoustach,gdywyrzekłłagodniejniż
wprzódy:
–Zapomniałeśoskrzydłach.
Śmiechyrozległysięznowu,gdySetrękąuderzyłsię
wczoło,zaczerwieniwszypouszy.
–Hurra!–wrzasnąłniewielkipracownik,zwanyWiry
Ben,biegnąckudrzwiomipodnoszącjewgórę,
powiesimyjeprzedpracowniąinapiszemynanich:
„RobotametodystySetaBede”.Jim,gdziemasz
czerwonąfarbę?
–Głupstwo!–odparłAdam.–Ben!Rzućtozaraz.Tobie
takżezdarzyćsięmożepodobnywypadek,cóżbyś
wówczaspowiedział?
–Niezłapieszmnienatym,Adamie,dopókimigłowy
niezmącimetodyzm–wyrzekłBen.
