Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Miłośćmojegożycia.
Mamwrażenie,żenapiersisiedzimisłoń.Ztrudem
oddycham.Drżę.Chcę,żebybyłarzeczywista.Chcę,
żebymipowiedziała,żesfingowałaswojąśmierć,
pototylko,bysięprzekonać,iluludziprzyjdzie
nacmentarz–„Ożywiłamswójpogrzeb,Szron”.Ale
milczy,ajawyciągamdoniejrękę.
Trwanieruchomo,oczekującdotyku.Potem
Mojepalceprzenikająjejwłosy,ajawyrzucam
zsiebiestekprzekleństw.
–Rany!–Uśmiechasię.–Niewiem,czyto,cowłaśnie
powiedziałeś,jestanatomiczniemożliwe.
Przypływjejhumorudziałanamniekojąco.
Manasobieto,wczymumarła,białąkoszulęimoje
bokserki;wyglądauroczoijednocześniepięknie.Nie
jestjużpoznaczonaranamiodspadającegogruzu,
kiedydompanaAnkhazawaliłsiępowybuchu,ani
odkul,któretrafiłyjąwpierś;jestwolnaodwszelkich
obrażeńipromieniejezdrowiem.
Uosabiawszystko,czegomiostatniobrakujewżyciu.
–Jesteśtutaj–mówię,wstrząśniętydogłębi.
–Naprawdętujesteś.
–Tak.Alety,Szron,jesteśidiotą.
Uśmiechamsię.Porazpierwszyodczasujejśmierci.
–Nawettwojahalucynacjamaniewyparzoneusta.
Podobamisię.
–Niejestemhalucynacją,bałwanie,tylkoświadkiem,
ibądźgotówukorzyćsięprzedmojąwielkością,
zjawiłamsię,żebycipomóc.–Wymachujepięściami
wpowietrzu.–SuperKatspieszynaratunek!
Terazmarszczęczoło.Poraztysięcznyodczasujej
