Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
toodpowiedniejszezajęcieniżczytanieromansów–dodał,groźnie
spoglądającnaniewinnąokładkęWergiliusza,leżącegoustópAni.
WtejchwiliczerwonebyłynietylkowłosyAni,którezawsze
stanowiłyjejnajdrażliwszypunkt.
–Wolęmiećrudewłosyniżtylkoparękosmykówkołouszu
–odparła.
Strzałtrafił;panHarrisonbyłbowiembardzowrażliwy,gdy
chodziłoojegołysączaszkę.Gniewdławiłgo,więctylkodzikim
wzrokiemprzeszywałAnię,któraopanowawszysię,wyzyskiwałaswą
przewagę.
–Mogęmiećwzględydlapana,panieHarrison,ponieważmam
bujnąwyobraźnię.Łatwomiwyobrazićsobie,jakprzykrojestspotkać
cudząkrowęwswoimowsie.Dlategonieżywiędopanaurazyzato,
copanpowiedział.Przyrzekam,żeDollynigdyjużniewtargnie
napańskiepole.Nigdy,dajępanusłowohonoru!
–Dobrze,pamiętajpanna,bysiętowięcejnieprzytrafiło
–odburknąłpanHarrisontrochęłagodniejszymtonem,leczwyniósłsię
gniewny,czegodowodembyłydochodzącejeszczezoddalipomruki.
WstrząśniętadogłębiAniaprzebiegłapodwórze,ażebyzamknąć
niesfornąDollywzagrodzie.
–Stądsięjużniewydostanie,chybażewyrwiepłot.Teraz
zachowujesięzupełniespokojnie;ręczę,żetaucztawowsienie
pójdziejejnazdrowie.Żałuję,żeniesprzedałamjejpanuShearerowi,
gdymnienagabywałotowzeszłymtygodniu,leczzamierzałam
sprzedaćjąwrazzresztąbydła...Terazprzekonałamsię,żepan
Harrisonjestrzeczywiściedziwakiem.Ajużnapewnoniemawnim
niczpokrewnejduszy.
GdyAniawracaładodomu,napodwórzezajechałaMaryla.
Dziewczynkapobiegłaprzygotowaćherbatę.Przypodwieczorku
omawiałysprawęDolly.
