Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
najstarszazkobiet,matkaobydwupanien.–Tojakiśżart?
Nicnamotymniewiadomo.
–Paniepozwolą,żewyjaśnię–przejąłinicjatywęPiotr
wobecniemożnościwyduszeniasłowaprzezspeszonego
Andrzeja.–PanWizborniemiałpowodusięchwalić.Tym
bardziej,żeniebyłopewne,czykiedykolwiekwrócę
dokraju.Jaimojanajbliższarodzinamieszkaliśmy
weWłoszech.Przyjechałemdopieronapoczątkutego
roku.Jesteśmybraćmi,
revera
[50]kuzynamiodstrony
naszychmatek…Ateraz–zwróciłsiędoAndrzeja
–przedstawmiszanownewaćpanny,bonadalniewiem,
kogopotrąciłemijeszczerazpragnęnajmocniej
przeprosić.
Andrzej,wskazująckolejnoodnajstarszej
donajmłodszej,rzekł:
–PaniKlaraŁuszczewskaijejdwieszanownecórki,
HortensjaiJoanna.
Piotr,starającsiębyćmaksymalnieszarmancki,
ukłoniłsięstarszejcórcepaniKlaryiponownieprzeprosił:
–Waćpannaraczymiwybaczyćmojąniezdarność!
Przepraszamrazjeszcze,żejąpotrąciłem.
–Amożeodpowieszzaswojegrubiaństwo,jak
naprawdziwegomężczyznęprzystało?–wtrąciłsięmłody
szlachcic,któryusłyszałostatniesłowaPiotra.Stanął
zanimwrozkrokuipodparłsięwboki,akarabela
chybotałamuupasa.
Andrzej,znającosobiścieszukającegozaczepki
młodzieńca,skorzystałzokazjiiszybkozareagował.
WyminąłniewiastyiznalazłsięmiędzyPiotrem
