Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Jesteśwrogonastawiona,Maia.Możnabypomyśleć,żemnie
podrywasz.
–Przykromi,aleniejesteśwmoimtypie.
–Ta,jasne.
–Faceci,którzyudajątwardzieli,sądlamnieśmieszni.
Powstrzymujęuśmiech.
–Próbujeszzranićmojeego?
–Prawdaboli.
–Uważasz,żeudajętwardziela.Cóż,niejestźle.–Taknaprawdę
uważam,żetointeresujące.Odchylamsięnaoparcieiuśmiecham
kpiąco.Ponieważonanieodpowiada,postanawiamjejjeszczetrochę
dogryźć.–Powiedz,robiłaśmizdjęcia,kiedyspałem?Napewno
obkleisznimiswójpokój.
–Nie,agdybymjezrobiła,topoto,żebypokazaćpolicji.
Znowutosamo.
–Spędzimyrazemdużoczasu.Byłobydobrze,gdybyśprzestała
traktowaćmniejakprzestępcę.
–Niewiem,czynimjesteś,czynie.
Tojużnaprawdęmniewkurza.Widzę,żemocnościskakierownicę
inieprzestajenerwowozerkaćwlusterkowsteczne.Jestspięta,odkąd
wyjechaliśmy.Awięctoprzezemnie?Wyobrażamsobie,żewoń
alkoholuniezbytpomogłamiwywrzećpozytywnewrażenie,noiod
wczorajniebrałemprysznica.Niebyłopublicznejtoaletywtym
przeklętymautobusie,doktóregomusiałemwsiąśćpijanyiktóry
zostawiłmniepośrodkuniczego.
Gdyotymterazmyślę,uzmysławiamsobie,żenieprzeglądałemsię
też.Opuszczamosłonęprzeciwsłoneczną,żebyprzejrzećsię
wlusterku,alewtejsamejchwiliMaiaskręca,gwałtowniezjeżdżając
zdrogi,izatrzymujesamochódnapolnejścieżce.Sercewalimijak
młot.Co,docholery…?
Zanimzdążęzapytać,wysiadazautaiokrążaje,żebyotworzyć
drzwizmojejstrony.Zaczynammyśleć,żemnietuzostawi,aleona
wypala:
–Typrowadzisz.
–Co?–mamroczęoszołomiony.
–Typrowadzisz.Nojuż,ruszajsię.
Niereaguję,więcciągniemniezaramię.
–Liam,proszę.
Widzącjejdesperację,reagujęiwysiadam.Maiabłyskawicznie
zajmujemojemiejsce.Potemzamykadrzwiiczekazrękami
