Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Okej.Umowastoi.
Uf,kamieńzserca.Możeprzyodrobinieszczęściazdołam
jąjeszczeprzekonać,żebypożyczyłamitelefon,bymmógłzadzwonić
doEvana.Wszystkoidziejakpomaśle,alejestjednakwestia.
–Maszprawko?–pytam.
–Słucham?
–Wiem,żewieleszesnastolatekjeździbez.
–Mamosiemnaścielat,dupku–wypala.–Inigdynie
prowadziłabymbezdokumentów.
Ukrywamuśmiech.Świetnie.Jestpełnoletnia.
Patrzymiprostowoczy,alepochwilisięodwracaiszukaswojego
telefonuorazkluczy.Chybanaprawdęsięprzymniedenerwuje.
Milczę,ażponownieodwracasięwmojąstronę.
–Powinniśmyjużjechać–mówi,niepatrzącwprostnamnie.
–Atypowinnaśpowiedziećmi,jakmasznaimię.Jeślimnie
porwieszicięzłapią,policjabędziechciałainformacji.
Chciałemjąrozbawić,alejeszczesięopiera.Przyglądamisię
nieufnieiodpowiada:
–MamnaimięMaia.
Maia.Podobamisię.
–Tonazwagwiazdy–zauważam.
–Lubiszastronomię?–pytazaskoczona.
KilkamiesięcytemuMichelleadoptowałakotkęipomagałemjej
wybraćimię.Przekopałemcałyinternetwposzukiwaniutych
najładniejszychi„Maia”znajdowałasięwśródmoichpropozycji.Nie
będęjejopowiadałcałejhistorii,więctylkowzruszamramionami.
–Cośwtymstylu–odpowiadamkrótko.
Niepamiętam,jakieimięwybraławkońcuMichelle,alemam
nadzieję,żenieto.Zakażdymrazem,gdyjeusłyszę,napewnobędę
przypominałsobieotejdziewczynie.
