Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
będzie?Pierścieńzniknął,achłopakachcązabić.
–Niemampojęcia–rzekłpies.–Wiemtylko,żetakmniecoś
trzewjelitach,żeomałonieobrócąsięnadrugąstronę.
–Pewniesięprzejadłeś–orzekłkot.
–Nigdyniejadamwięcej,niżmogęzjeść–powiedziałpies.
–Adzisiajniezjadłemnicpozajednąmartwąrybą,którąfale
wyrzuciłynabrzeg.
–Zapewnetarybapołknęłapierścieńiumarła–rozważałkot.
–Aterazciebieteżtoczeka,bonietrawiszzłota.
–Możemaszrację–przyznałpies.–Jeślitakjest,tochyba
powinienemszybkoodebraćsobieżycie,botomogłobyuratować
chłopaka.
–Och,dajspokój!–powiedziałszczur,gdyżonrównieżtambył.
–Długotoniepotrwa,azarazbędę,gdzietrzeba.Ajeślipierścionek
naprawdętamjest,jużjagowyniucham.
Tak,szczurwślizgnąłsięwpsainieminęłodużoczasu,awyszedł
napowrótzpierścieniem.Następniekotpobiegłznimdowieży
iwdrapałsiętakwysoko,ażznalazłdziurę,przezktórąmógłwsadzić
łapęidostarczyćchłopakowipierścień.
Ledwochłopakwcisnąłgonapalec,zażyczyłsobie,żebywieża
sięotworzyła,ipochwilistałprzedwyważonymidrzwiami,apotem
zbeształkróla,królowąiksiężniczkę,inazwałichwstrętnąbandą.
Królzdążyłjednakzwołaćswojewojskoirozkazałotoczyćwieżę,
atakżepojmaćchłopaka,wszystkojednoczyżywego,czymartwego.
Aletenwyraziłżyczenie,bycałaarmiaprzeniosłasiędownętrzagóry,
gdzieżołnierzemielisiedziećpopachywwielkimgrzęzawisku,iżeby
wychodzeniestamtądzajęłoimbardzodużoczasu,jeśliniechcieli
zostaćtamnazawsze.Kiedyjużrozprawiłsięzarmią,ponowniewziął
sięzakrólaikrólowąorazzaksiężniczkę.Zażyczyłsobie,żeby
dokońcażyciasiedzieliwwieży,wktórejgowcześniejzamknęli.
Apotemprzejąłziemięicałekrólestwopokrólu.Piesstałsię
napowrótksięciem,akotksiężniczkąichłopakpojąłjązażonę,
apotemwyprawiliweseleiżylidługoidobrze.
