Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Zbijącymcorazszybciejsercemskręciławjedną
zbocznychuliczek.Widzącwoddaliznajomąfurtkę,
trochęsięuspokoiła,aleuczucielękuniezniknęło
całkowicie.Jużdawnonauczyłasię,żewżyciuniedasię
niczegoprzewidzieć.Tymbardziejbędąctakbardzo
bliskocelu.
—Jeszczetylkokilkakroków—szepnęła,starającsię
iśćjaknajbardziejnaturalnie.Mroźnepowietrze,
wypełniającejejpłucaprzykażdymwdechu,szczypało
niemiłosiernie,awydychaneobłokiparyprzepełnione
byłystrachem.
Wkońcudopadładoznajomejfurtkiisięgnęładłonią
domosiężnejklamki.Weszłanapodwórkostarej
kamienicy,wktórejmieszkałazmężemodponadtrzech
lat.MimociemnościKatarzynawidziaławoddalistarą,
pochylającąsiękupodjazdowiwierzbę,naktórątak
bardzolubiłapatrzećzokna;zawszewyobrażałasobie
wtedy,żeleżypodniąrozciągniętanapuszystymkocu.
Marzenieściętejgłowy.
—Dobrywieczór!—Jaknazłośćwypatrzyłająstojąca
naswoimpodwórkusąsiadka,któramajstrowałacoś
niezdarnieprzylampieogrodowej.
—Dobrywieczór—odparłaiskinęławjejstronę.
—Miłopaniąwidzieć.Dawnopaniniewychodziła.
—Źlesięostatnioczułam—skłamałabez
zastanowienia.
—Ztymizarazkamitotakwłaśniejest.Aletonic
poważnego?
—Nie,dziękuję.Aterazprzepraszam,bosięspieszę.
—Zajrzyjdonaskiedyś,kochana!—Sąsiadka
pomachałajejjeszczeiwróciładoswojegozajęcia,dając
Katarzynieupragnionyspokój.
Nikomuniepowinnasiępokazywać,atymbardziej
znikimrozmawiać.
Zawiasyfurtkizaskrzypiałycicho,gdyjązamykała.
PostaćKatarzynynamomentpogrążyłasię
