Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Musisamanajlepiejwie.
–ApójdzieKonstantyzemnądopanaPlatera?
Staryznowumilczałjakiśczas.
–Jabyiposzedł.Alenieuchodzi.CałeżyciewoziłpanaMichała,znaczysię
dziedzica,tojakżeżteraznastarośćmieniaćkonie.Nieuchodzi.
PannaHelenauśmiechnęłasięzprzykrością.Wtejoględnejodpowiedzi
stangretakryłasiędziwnaniechęćdoPlaterów.Jakbypokrywajączmieszaniezaczął
okładaćkonietymbiczemzeszpagatu.Koniepoderwałysiędoniezdarnegokłusa.
–Amożejeszczepoczekać–szepnęładosiebieHelena.–Alenacojużczekać.
Gdzieśbardzodalekoodezwałsięcienkiiśpiesznygłossygnaturki.Helena
podniosłagłowę.Wkoronachsosenbyłojużpełnosłońca.
–Konstanty,zdążymy?
–Czemunie,pośpiejem.
Rozpięłabiałyparasolik.Itakjużramionaniewiadomokiedyigdziepokryły
siędelikatnąogorzelizną.Bryczkakolebałasięnawszystkiestrony,podskakującna
ukrytychwpiachukorzeniachdrzew.PannaHelenawestchnęła.Starzecczujnie
odwróciłgłowę,aletylkotyle,jakbychciałspojrzećwgłąblasu.
–Człowiektostworzenieniewolne–rzekłniegłośno.
–AskądtoKonstantemuprzyszłodogłowy?
–Botakijest.Wszędzie,pocałymświecie,jedninaddrugimipanują.Jaknie
tak,tosiak.WszystkowolaBoża.
–Znaczymamiśćzamąż?
–Samawienajlepiej.
Aniąraptemwstrząsnąłdreszcz.Zdałojejsięnagle,żetracioddech.Szeroko
otwartymiustamizaczęłachwytaćhaustywilgotnegopowietrzapełnegożywicznych
woni.Aleitoniepomagało.Zerwałasięzsiedzenia,chwyciłazardzewiałypręt
okalającykozioł.Furmanniewidziałtegoraptownegoatakudusznościzajęty
ściąganiemlejców,któreopadłyiwlokłysiępoziemi.Helenazobaczyłakątemoka
wielkiegobrązowegoborowikasiedzącegonabrzegukoleinydrogi.Nacomigrzyb,
pomyślała.Wtakiejchwili.Trzebasięuspokoić.Należyzebraćmyśli.Rozpierzchnięte
myślistarzejącejsiępanny.Jaktoprzeszło,kiedyprzeleciało.Dopierocobyło
powstanie,odktóregomiałosięrozpocząćinneżycie.Nocnerozmowy.Wyjazdyo
świcie.Rozstrojonyfortepian.Dalekiestrzaływlasach.Czasemgwałtownytętentnad
ranem.Ajamiałamosiemnaścielat.
NiskagałąźsosnowatrzepnęłaKonstantegoposukiennejczapce.AleHelena
zdążyłasięuchylić.Spostrzegła,żezbielałyjejpalceobejmującekurczowożelazny
prętotaczającykozioł.Powoliodczepiałapalecpopalcuprzyklejonedordzawej
balustradki.Bryczkapodskoczyłananiewidocznymkamieniu,aonaopadłakrzywo
nasiedzeniewyłożonestarą,sparciałąskórą,zktórejsterczałykłakimorskiejtrawy.
–Toniemożebyćtylkotyle–powiedziałaniegłośno.
–A?–nadstawiłuchastangret,cobyłistangretem,ifurmanem.Ale
furmanemczęściej,bonacodzień.
–Niemożebyćwogóle–rzekła.–NiechKonstantypowie.Naprawdęmasz
tylelat?
–Japamiętam,pani,jeszczekrólaSasa.
–Słabomisięzrobiło.Ledwoniestraciłamprzytomności.
–Nawałnicaidzie.Poobiedziedojdzie.
Słupkomarówalbojakichśdrobnychmuszekchwiałsięnaddrogą.Jużod
dłuższegoczasutowarzyszyłkoniom,którychuszyzdobiłyochraniaczezezgrzebnego
płótna,obszyteczerwonąwstążką,dlaochronyodkąśliwychowadów.Jużmilepiej.
Tochwilowyatakstrachu.Alestrachuprzedczym.Nadciągazpółnocyburza.
7
