Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
powodu,żeniemielityleszczęściacotyiurodzilisię
wnędzyibrudzie.Popatrznatedzieci.Czysągorsze
odciebie?–Wskazałarękąnasynówsmolarza.
Dzieciwwesołychpodskokachtaplałysięwbłocie.
Taprymitywnazabawasprawiałaimnajwidoczniejdużo
radości.Gardziłemnimi.
–Tak,sąnietylkogorsze,aleiwstrętne
–odpowiedziałembezwahania.
Obeszliśmycałepodgrodzie.Wszędziebyłotaksamo.
Dzieciwyglądałynędznie,aichrodzicekłanialisię
nawidokmojejmatkiimnie.
–Synu,czyuważasz,żeciludziesąszczęśliwi?
Nierozumiałempytaniamatki.Biedacydalejmnie
obchodzilitylecotrawaskoszonawzeszłymroku.
–Niedbamotychludzibardziejniżopsy.
Matkazmartwiłasięipowiedziałapochwili:
–Synu,kiedytwójojciecalbojakiśinnyfrancuskipan
podniesietymbiedakomczynsz,ichszczęścieszybkosię
zawali.Czyradośćtychdziecijestinnaodtwojej?
Matkapróbowałamnieprzekonać,żebymzmienił
zapatrywaniaodnośniedobiedaków.Nieznałemjednak
odpowiedzinapytaniematki.
Powiodłamniewkońcudozakonnic,któreniedaleko
Gloucesterprowadziłyleprozoriumdlatrędowatych.
Wszyscyśmiertelniebalisiętrędowatych.Byćchorym
natrądoznaczałożyćpozanawiasemcywilizacji.
Dotkniętychtrądemjużzażyciaskazanonapiekło
samotności,nędzyicierpienia.Wyrzekałysięichnawet
rodziny.Byłotobardzomałochrześcijańskie.
–Czywidzisztychludzi?–zapytałamniematka,
poczymwskazałanastarszegomężczyznęimłodego
