Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Karinko,jużpodajęzupę.–Zrywamsięzfotela.
–Alejajestemgłodnanaczekoladkę,nienazupę.
–Dziśjemyzupęogórkową,którąbardzolubisz.
–Jużnielubięzupyogórkowej.Lubięczekoladki,które
kupiłaśwsklepie.
–Czekoladkibędąnadeser,gdyjużzjeszzupę
imięskozziemniaczkamiisurówką–mówię,idąc
dostrefykuchennej.
PaniWandawracadosiebie,ajapodajęnastółzupę
ibioręsiędoobieraniaziemniaków.Zawszejemy
najpierwpierwszedanie,drugiepodajędopiero
pogodzinie.Dojadalnischodzizpiętranaszsyn,Igor.Jak
nadziesięciolatkajestwyjątkowodużyizaradny.
Ibystry.Iinteligentny.Doskonaledajesobieradę
znaukązdalną,niemuszęprzynimsterczećprzed
komputerem.
–Znowuogórkowa?–mówi,robiącniezadowoloną
minę.
–Dlaczego„znowu”?Jedliśmyjądwatygodnietemu.
–Właśnieżenie.–Wyjmujezkieszenismartfon
iwłączaaplikacjęKalendarz.–Ogórkowabyławubiegły
czwartek.
–Wtedybyłazziemniakami,dziśjestzryżem–
prostuję.–Czymusiszzapisywaćwszystko,cojemy?
–Muszę.Todowód,żemamyzbytmonotonny
jadłospis–mówi,zobrzydzeniembiorącdorękiłyżkę.–
Mamo,powinnaśnamurozmaicićjedzenie.Przeczytałem
winternecie,żetakradządietetycy.Zdrowadieta
powinnabyćurozmaicona.Dawnonierobiłaśfrytek
ipierogów.
–Rzeczywiściefrytkitonajzdrowszapotrawa!
–Naprawdęmamusiu?–podchwytujeKarina.–
