Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Myślamibłądziłagdzieśdaleko.
–Myślisz,żetakipasożyt,tenkleszcz,mógłbyistnieć
niezauważonyprzeznikogo?
–Tylkownaszejwyobraźni.
–Pewniemaszrację–przyznała.–Icoteraz?
–Muszęsięzastanowić.Atywracajdodomu,otwórzbutelkę
winaidajgłowieodpocząć.Jutroteżjestdzień.
Uśmiechnęłasię,pierwszyraztegodnia.
–Dzięki,żepozwoliłeśmisięwygadać.
–Odtegosąprzyjaciele.
+++
Wnocyobudziłmnietelefon.Deszczmonotonniebębniłoszyby.
Pociemkunamacałemsłuchawkę.
–Toja–usłyszałemgłosAgaty.–Spałeś?
Spojrzałemnazegarek.Dochodziładruga.
–Zastanawiałamsięnadtym,oczymdzisiajrozmawialiśmy–jej
głoszdradzał,żeposłuchałamniewkwestiiwina.Gdybymmiał
zgadywać,powiedziałbymnawet,żeodkorkowaławięcejniżjedną
butelkę.–Jesteśtam?
–Jestem–stłumiłemziewnięcie.
–No,więccałyczaschodziłomitopogłowie.Iwtedy
przypomniałamsobieotychludziachzzaściany.
–Jakichludziach?–zapytałemsennie.GłosAgatydocierał
domniejakzzagrubejkotary.
–Notych,októrychsłyszysięwwiadomościach–odparła
zniecierpliwiona.–Tych,coniepotrafiąsiępozbieraćpostracie
najbliższych.Nicimniedolega.Poprostumarniejąwoczach.Mówi
się,żestraciliwolężycia.Zamykająsięwsobie.Przestająopuszczać
mieszkanie.Iczasemmijająmiesiącenimsąsiedzizawiadomiąpolicję,
uskarżającsięnaodórzzaściany.Możetacyludziezostawiająjakiś
trop,któryprzyciągatestwory.
