Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Wtleusłyszałemstłumionytrzaskzamykanychdrzwisamochodu
ipiknięciecentralnegozamka.Usłyszałemjejkrokinamokrym
chodniku.Padającydeszczbrzmiałwsłuchawcejakzwielokrotniony
sykwodynagorącejblasze.
–Jestśrodeknocy–próbowałemprzemówićjejdorozsądku.
–Toniebezpieczne.Wracajdodomu.
–Cojestniebezpieczne?Wierzyszwto,żeznajdętamwielkie
kleszczekarmiącesięludzkąrozpaczą?
–Nie–odparłemzdecydowanie.–Niewierzę.
Alerównocześniepomyślałem,żeznaczniełatwiejbyłoby
miwnieuwierzyćteraz,kiedysiedziałemwciemnościach,patrzącjak
kropledeszczurozmazująsięnaszybach.Półślepe,ledwoświadome
stworywyczulonenazapachbeznadziejnejrozpaczy,takjakrekiny
sąwyczulonenazapachkrwi.Możeprzyciągająjeferomony,może
zmianywpoluelektrycznym–naukowewytłumaczenie,jeśliistnieje,
jestnieistotne.Ważnejest,żetropoznaczałatwązdobycz.Apasożyt
potrzebujeżywiciela.
–Niewierzęwto–powtórzyłemstanowczo.Mówiłemtrochę
doAgaty,atrochędosiebie.
–Skorotak,comimożegrozić?
Sykdeszczuustał,zatoprzybyłozakłóceń.NajwyraźniejAgata
byłajużnaklatceschodowej.Wykładzinatłumiłajejkroki.
–Zdajeszsobiesprawę,żeonmożebyćniebezpieczny?Mówimy
oczłowieku,którywidujeswojązmarłążonę.
–No,tojestnasjużdwoje–oddechAgatystałsięcięższy,gdy
zaczęławchodzićposchodach.–Sampowiedziałeś,żenigdynie
straciłeśbliskiejosoby.Niewieszjaktojest.Najgorszejestniesamo
poczuciestraty,alemyśl,żebyłocoś,comogłeśzrobić,żebyzapobiec
katastrofie.Dwadzieścialatminęłoodkądmójojciecodszedłzdomu,
ajawciążzadręczamsięmyślą,żemogłamgowtedyjakośzatrzymać.
Przerwaćkłótnię,powiedziećcoś,kiedywychodził,zatrzymaćgosiłą
wdrzwiach.Cokolwiek.Rozumiesz?
–Rozumiem–odparłem,czującwustachstraszliwąsuchość.
