Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Masznamyśliferomony?
–Tak!–podchwyciła.–Możetepasożytywyczuwająsmutek
isamotność,takjakpsywyczuwająstrach?
Westchnąłem.
–Popierwsze,niemażadnychdowodównato,żepsy
rzeczywiściewyczuwająstrach.Podrugie,tomywymyśliliśmy
tepasożyty,pamiętasz?Apotrzecie,naświecieistniejątysiąceludzi
bardziejsamotnychniżtwójfacet.Onprzynajmniejmaciebie.
Agatamilczałaprzezchwilę.
–Możetodlaniegobyłozamało?Możemyślał,żejestinaczej,
alesięmylił.Imożeterazwgłębisercawie,żedziejesięcoś
niedobrego,aleniepotrafiotymmyśleć,bozostałzatruty...
Chwilamijejgłosginąłwszumiezakłóceń.
–Ledwiecięsłychać.Gdzietyjesteś?
–Ktośmumusipomóc,udowodnić,żeniejestsam–mówiła
żarliwie.
–Gdziejesteś?–powtórzyłemgłośniej,czującrównocześniejak
cośwemnieosuwasięwgłąb.
–Podjegodomem–odpowiedziałapogodnie.Wyczułem
pogłosie,żesięuśmiecha.–Zamierzamtamwejśćiporozmawiać
znim.Aprzyokazjitrochęsięrozejrzeć.
–Co?Agata,poczekaj.Niemożesztakpoprostumusięwłamać
dodomu.
–Aktomówiowłamaniu,głuptasie?–roześmiałasię.–Mam
własneklucze.
Usiadłemnałóżkuzupełnierozbudzony.
–Własneklucze?Skąd?
–Dałmije,kiedypoprosił,żebymsiędoniegowprowadziła.Nie
mówiłamci?
–Nie.
–Musiałomiwyleciećzgłowy–roześmiałasiębeztrosko.
