Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
materiiodbijałysięodmimikowychszyb:tik-tok-tok!
Ktośbystrzejszysterowałkumecietak,bynieotrzećsięożaden
przedmiot,poktórymniemusiałchodzić.Alemiejskikolorytbyłzbyt
znajomyiludziewychowaniwmetropoliachpewnychrzeczynie
rejestrowali.Naprzykładlatarni.Nieszczęśniknieominąłjej
odpowiednioszerokimłukiem,onazaśskorzystałazokazji,zgięłasię,
bźdąk-iiijąk!,okręciławokółjegoszyii—chrrru!—wyprostowała,
łamiącmukark.
Zsalonuzodzieżąwyskoczyłydwamanekinyi—klik-klek-klok!
—klekocząc,pognałyzakilkomainnymiosobami.Zbytprzerażeni
uciekinierzynawetniezauważyli,żekukłyledwozaniminadążają,nie
wspominającotym,żeochotnicymielinadnimiprzewagęliczebną.
PodDanielemugięłysiękolana.Przysiadłdokładnietam,gdzie
stał,nieważącsięwysunąćrękianiocentymetrpozasprawdzoną
przestrzeń.
—Zginęli,boprzestalimyśleć.—Usłyszałnadsobąopanowany
głosSzina.
—Jakmożnasiębronićprzedczymśtakim?!—wysapałDaniel.
Wgardleurosłamugula,którąbezpowodzeniapróbowałprzepchnąć
dożołądka.
—Tym,nadobrypoczątek.—Szinzaprezentowałpoowijany
drutemkolczastymkijbejsbolowy.
Danielrozejrzałsięzainnymi,którychmimikjeszczeniedopadł.
Zostałaichczwórka:niemapiromankaMonika,podróżniczkaAldona,
niecootyłyjegomośćoaparycjiflejtuchowategobiznesmena,który
przedstawiłsięjakoBenio,orazKonrad—dwudziestoparolatek
oszczurzejtwarzy.Resztaalbonieżyła,albopognała,gdzienogi
poniosły,ergo:wkrótcezginą.
DanielspojrzałnaMonikę.Piromankaczynie,wyglądałanatak
przerażoną,żesercekrajałosięwpiersi.Pomogłomutosamemu
wziąćsięwgarść.Podszedłdodziewczynkiipowiedział,silącsię
napogodnyton:
—Hej,mała!Nieoddalajsięodnas,awyjdzieszztegobez
