Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Chybażebyciebieskusiło.
–Jaknarazietonie–odpowiedziałTomasz.–Możepóźniej.
Wlesiegdzieniegdziejeszczepłatyśnieguleżały,alekiedy
wydostalisięnaprzestrzeńotwartą,dzieńtambyłjasnyigorący,
nasłonecznionezboczapachniałygorzko-słodko.
Potemznowubyłlas,awnimduktprzezludziwyrąbany.
Nietrudnobyimbyłonastudognać,pomyślałTomasz,alezdroginie
zbaczał.Usłyszymyichizawszezdążymywgęstwiniesięzaszyć,
chybażebyzpsaminanaspolowali.Pamiętamtędrogę,pomyślał,
przedzmierzchemdopolanypowinniśmydotrzeć,atamdalej
smolarnia,którąBalowiepostawili.Jeśliniezbójcywniejosiedli,
będziewniejmożnazjeśćiprzenocować.
–Głosysłyszę–zameldowałozachodziesłońcaZagwojski.
–Stój!–zakomenderowałTomasz.–Skądgłosy?
–Przednami.
Tomaszzafrasowałsię.
–Niesłyszę.
–Waszamiłość,głosywyraźne.Ludzieśmiejącysię.
–Oszalałeś,panieJędrku.
–Nie,waszamiłość.
Nie,niewyglądanaszalonego,pomyślał.Zsiadłzkonia.
Chodźmy,pociągnąłzasobąsługę.Czyżbymniesłyszał?–
zaniepokoiłsię.Teuderzeniapięściąwgłowę,zrozumiał.Musi
toprzejść.Wgłowieszumiało,kiedyprzemykałsięmiędzysosnami.
Stanęliuskrajulasu.
–Są–powiedziałZagwojski,wskazującnaobozowisko.
Tomaszprzyłożyłdłońdoczoła.Naoblanejzłotempolaniedymiły
ogniska.Widzędobrze,pomyślałzulgą.Namioty,konie,wozy,jacyś
ludzie.
–Spokojni–powiedziałTomasz.
