Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ztobąpracować!
Kiwamwodpowiedzigłową,niewiedząc,comiałbympowiedzieć,
boprzecieżwcalenawetniemamochotytubyć.
–JestemAaron.–Wyciągadomnierękę,poczymorientujesię,
żenadalmazałożonerękawice.Zdejmujejednąześmiechem.
Ściskammudłoń.Znajużmojeimię,więcraczęgoprzyjaznym
–mamnadzieję–pomrukiem.
–Człowiekmałomówny!–Znowusięśmieje.
Wyglądanato,żeAaronczęstosięśmieje.Strasznietoirytujące.
–Twójstrójjestwszatni.–Wskazujenaścianępolewejstronie.
–Przebierzsięispotkamysięnalodzie.
Szybkosięprzebieramiterazmamnasobietakisamstrójjak
Aaron.Łączniezdurnymwombatem.Zdecydowanieniejesttojakość
NHL,alebywałogorzej.Wyhaftowanynaklatcepiersiowejzwierzak
jestsztywnyiniewygodny.Ktowybrałnadrużynowąmaskotkęakurat
wombata?Dlaczegoniecośonieśmielającego,naprzykład…smoka?
Przynajmniejmamwłasnełyżwy,wprzeciwnymrazieAaron
przypuszczalniedałbymijakieśzwombatami.
PrzedwyjściemnalodowiskoMaxifotografpstrykająmikilka
zdjęćprzedbaneremWashingtonWombats.
Ignorującgapiącychsięrodziców,robiącychzdjęcia
inagrywającychfilmiki,wjeżdżamnatercjęneutralną,gdziezebrała
sięcaładrużyna.ZmailaodMaxawiem,żedziecisąwwieku
odośmiudotrzynastulat.Jestwśródnichnawetkilkadziewczynek,
którymspodkaskówwystająwarkoczeidługiekucyki.
Aaronklęczynajednymkolanieimówicośdodzieci.Namój
widokuśmiechasię.
–Tonasznowyasystenttrenera!–Wstaje.–Wombaty,powitajcie
lodowotreneraAndersona!
