Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
napewnobyłabyzadowolona,gdybyśzdecydowałasięspędzićlato
wKilmore.
Naglecośsobieprzypomniał.
–Poczekajtuchwilkę–powiedział,odwracającsięwstronę
schodów.Pochwilidoszłymnieodgłosyotwieranejklapyodstrychu
iopuszczaniadrabiny.Zaintrygowanapodążyłamzatatą,próbując
stwierdzić,czegotamszuka.Pochwilidołączyłamdoniego.
–Czegoszukasz?
–Kartonu.Takiegoniebieskiego…–Rozejrzałsięwokółsiebie.
Nastrychupanowałjedenwielkichaos,atworzyłygostaremeble,
ozdobyświąteczneistarezabawki.Nagletatadostrzegłwkącie
brązowykarton.–Tochybato.
Szybkimruchemprzesunąłkartonigootworzył.Wśrodku
znajdowałasiędrewnianaszkatułka,niewiększaniżpudełkonabuty.
WidniałnaniejwizerunekzezowategopotworazLochNess.Tata
położyłszkatułkęprzedsobąiklęknął.
–Należaładomamy?–zapytałamiuklęknęłamnazakurzonej
podłodzetużobokniego.
–TojejpamiątkizKilmore.–Tataprzełknąłślinę,wyjmującplik
pożółkłychzdjęć.–Byłatakaszczęśliwa,gdywreszciemogłaopuścić
Szkocjęizacząćpodróżować.Alezawszeuwielbiałatamwracać.
Mówiła,żetylkotamczułasięjakwdomu.
Zaczęliśmyrazemprzeglądaćzdjęcia.Mamamiałananich
kilkanaścielat.NaprawiewszystkichfotografiachbyłazPaulą,
czasemteżzinnymiprzyjaciółmi.Czypamiętająoniejtaksamojak
my?Czyjużoniejzapomnieli?
Mojeoczynapełniłysięłzami,gdyzobaczyłamzdjęcie,naktórym
mamaprzytulałasiędotatywjakimśmarkecienatlelodówki
znapojami.Widaćbyło,żesąszczęśliwi.Chcielispędzićzesobą
resztężycia,zestarzećsięrazem…Niktniemógłprzypuszczać,
żetaresztabędzietakkrótka–żemojamamaumrzewwieku
trzydziestusześciulat.Anajmniejmogłasiętegospodziewaćona
