Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Wyglądaszjakośznajomo…Amimotojestempewien,żenigdy
wcześniejcięniewidziałem.Czytomożliwe?
–Możeznałpanmojąmamę?–zapytałampochwili.–Kaleigh
Dunbar?
–OmójBoże,nojasne!MałaKaleigh!–Jegotwarzsię
rozpromieniła.–Wyglądaszzupełniejakona!Tylkomaszkrótsze
włosy.Coturobisz?Mamaztobąprzyjechała?
Zrobiłamgłębokiwdechiprzełknęłamślinę.
–Nie,ona…Onazmarła.Sześćlattemu.Wwypadku.
–Ojej,bardzomiprzykro.–Spojrzałnamniezgłębokimsmutkiem.
–Tylelatjejniewidziałem.Ostatniraz…Tobyłojesienią,ponad
dziesięćlattemu,byłatuzmężem.Mówiła,żetotradycja,żemuszą
domniezaglądać,ilekroćbywająwtychstronach,bowłaśnietusię
poznali.Wpadlitylkonachwilę,bodzieciczekałynanich
wsamochodzie.Wiedziałemjedynie,żemieszkagdzieśnapołudniu
wyspy.Niemiałempojęcia,żenieżyje…
Wzruszyłamnieporadnieramionamiiskinęłamgłową.Wciążnie
potrafiłamudźwignąćreakcjiinnychnawiadomośćośmiercimamy.
Poprostuniemogłamsięprzyzwyczaićdoichbezradnychspojrzeń
iokazywanegowspółczucia.Przecieżwiększośćznichniemogłasobie
nawetwyobrazić,jaktojeststracićkogośtakbliskiego.Niechciałam,
żebytenobcydlamniemężczyznadomyśliłsię,coczułamwtym
momencie.Życiezdążyłomniejużnauczyć,żelepiejtegoposobienie
pokazywać.
–MamnaimięKenzie–powiedziałam,kierującrozmowęnainne
toryiwyciągającdłoń.–Jestemnajstarszaznaszejczwórki.
–AjanazywamsięEoghanCarson.Bardzomimiłociępoznać,
Kenzie–odparłmężczyzna,ściskającmojądłoń.–Zostaniesz
tunadłużejczyjesteśtylkoprzejazdem?
–Zostajęnacałewakacje.PrzyjechałamnapraktykidoPauli
McCoy.
