Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
naprawdziwegodżentelmena.Gdybiednyjegosyn
doszedłdolatczternastu,umieszczonogonapensji
wnaszymsąsiedztwiewStylehurst,znaliśmygowięc
dobrze.Pozawarciuowegonieszczęśliwegomałżeństwa
spotkałmegobratawLondynie.Itowłaśnieon,
usłyszawszyocałejtejhistorii,postanowiłpogodzićsyna
zojcem.
–Ach!–powiedziałFilip–czylitowtedyoniprzyjechali
doStylehurst?Jakprzezmgłęprzypominamsobie
nadzwyczajniewysokiegoczłowiekaidamę,która
śpiewała.
–Tak,ojciectwójzaprosiłichdosiebie,chcącpoznać
jegożonę,apotemnapisałdoMorville’a,przedstawiając
mułagodneimiłedziecko,zktóregomożnabyjeszcze
wszystkozrobić,jeślisiętylkozechce.Nalisttennie
otrzymałżadnejodpowiedzi;leczdziesięćczyteż
piętnaściednipotymokropnymwypadkupułkownik
Harewoodnapisałdomegobrata,proszącgo,aby
przyjechałdoRedclyffe,gdyżnieszczęśliwyojciec
pragniebardzoznimsięwidzieć.Naturalnie,pojechał
natychmiast,potemmiopowiadał,żeprzezcałyczas
swojejkapłańskiejsłużbyniewidziałczłowiekatak
straszniezłamanegocierpieniem.
–Znalazłemwielkąliczbęjegolistówmiędzy
papieramiojca–powiedziałFilip.–CiRedclyffe’owie
majądoprawdygwałtownenamiętności.
–Czytowtedyuznałonmegowujazaswojego
spadkobiercę?–zapytałKarol.
–Tak,bratmójniechciałnatoprzystać,leczpan
Morvillenieuspokoiłsię,ażrzeczzostałapostanowiona.
Napróżnoprzypominanomuwnuka.Niechciałwierzyć,
ażebytodzieckomogłoprzeżyć.Rzeczywiście,zdawało
się,żeżyciejegowisinawłosku.Przypominamsobie,jak
mibratopowiadał,żepojechałnaumyślnie
