Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
doMoorworth,ażebyzobaczyćdzieckoiprzywieźć
dziadkowipocieszającenowiny,booprzeniesieniu
godopałacumowybyćniemogło.Leczznalazł
chłopczykataksłabegoidelikatnego,żenieśmiałnawet
wzbudzaćwstarszympanuprzywiązaniakuniemu.
Dopierogdychłopiecdoszedłdodwóchczytrzechlat,
panMorvilleośmieliłsięgopokochać.
–PanMorvillebyłzawszeniezwykłąosobistością–rzekł
Filip.–NiełatwozapomnęodwiedzinmoichwRedclyffe,
któremiałymiejsceczterylatatemu.Zdajemisię,
żetobyłaprędzejscenazjakiegośromansuniżepizod
zwyczajnegożycia.Staryzamekoczerwonychmurach
zomszałymigzymsami,bramaporośniętabluszczem,
wielkiekwadratowepodwórze,naktórymsłychać
odbijającesięzakażdymkrokiemtysiączneechaido
któregonigdyniedochodzinajmniejszypromyksłońca;
ogromnasalaiposępnepokojeześcianamiwyłożonymi
drewnemdębowym,którychświatłotysiącaświecnie
byłobywstanierozjaśnić.Jednymsłowemmiejscejakby
stworzonedladuchówiupiorów.
–Ibiednychłopiecpozostałterazsamwtymponurym
mieszkaniu–powiedziałapaniEdmonstone–cieszymnie
bardzo,żepojedzieszzwujemgoodwiedzić.
–Opowiedznamcośonim–rzekłaLaura.
–Wydawałomisię,żeRedclyffeniejestdlaniego
stosownymmiejscempobytu–odrzekłFilip.–Starzec
zeswojągłęboką,spokojnąmelancholiąiwykwintną
grzecznościąprzedstawiałwiernytypszlachcicadawnej
daty,jakiegopoznaćmożnatylkozestarychksiążek,tak
iżstanowiłzeswoimpałacemjednącałość,jakpustelnik
zeswojącelą.AleWaltertworzyłzupełnykontrastztym
otoczeniem;zawszeożywiony,wesół,płatającytysiące
figli,rozbudzałuroczysteechaswymikrzykami,
śpiewamiiśmiechem.Nakonieczaczęłomnie
togniewać.
