Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
dachamidochodzidopojedynków.Wzaledwie
kilkumetrowychodstępachprzelatująnadnaszymi
głowamidwamyśliwce.Tenztyłuostrzeliwuje
nieprzerwanieściganąmaszynę,zktórejnanaszych
oczachzostajetylkoszkielet.Natlespichlerzywidać
wyskakującegopilota–runąłnaziemię,zanimotworzył
sięspadochron.Jegopłonącamaszynalecidalej,
aścigającynawracaostrowgórę.
RozglądamsięispostrzegamobokmnieDoktorę,
nasząmłodąlekarkęasystentkę.Właśnieprzyjechała
zKönigsbergu,dokądwysłaliśmyjąnawypoczynek
urodzicówpoprzebytymciężkimdyfterycie.Nie
wytrzymałatamjednakzbytdługo–targananiepokojem
ruszyłaokrężnymidrogamiiwojskowymtransportem
dotarłanocąwokolicemiasta.Brnącpodprądtłumu
uchodźców,bliskabyłazawrócenia,gdyżzapewnianoją,
żeRosjaniesąjużwmieście.Terazcieszymysięoboje,
żeudałosięjejprzedrzeć,choć,prawdępowiedziawszy,
nictuponiej.
Okołotrzeciejpopołudniurozlegasiębuczek
–namiastkaniedziałającychjużsyren–iwzywaresztę
mieszkańcówdoostatecznegoopuszczeniamiasta.
Odprowadzamypozostałepielęgniarkinadworzec,gdzie
stoipodparąostatnipociąg,imachamyimzulgą,kiedy
wzapadającymzmrokupociągpowoliopuszcza
zagrożonyterendworcowyiwolnotoczysięnazachód.
NaperoniepozostałaznamipanizZachodu,która
odwiedziłanasjużwcześniejwszpitaluipomogła
zataszczyćnadworzecnoszezaładowanewalizkami
sióstr.Tymczasempożegnałasięjużpsychicznie
ifizyczniezeswymimeblamiiześmiechemobiecuje
wyjechaćsamochodemzmiastaprzynajbliższej
nadarzającejsięokazji.
Wróciwszydoszpitala,najadamysięwkuchnijeszcze
razdosyta.Szafystojąotworemiwszystkiegojest
jeszczepotrochu.Odmiesięcykażdegodniawmyślach
przygotowywaliśmysiędopożegnania,więcteraznie
możemypoddaćsięsmutkom.Ostatniegodziny
kończącejsięepokitrzebaprzeżyćprzytomnie
