Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
pozwalająmispojrzećnaproblemznadzieją.Amoja
Helenka?Ktobypomyślał,żewtejkruszynietyle
niezwykłejsiły–rozmyśla,dojeżdżającdoszpitalnego
parkingu.
Wysiadajączsamochodu,widzisylwetkęojcawoknie
jegogabinetunapiętrze.Tentakżezauważasyna
imachamunapowitanie.
ZarazpowejściudobudynkuWiktornapotyka
przeszkodę.Zportierniwychylasiękobieta,informując,
żedzieńwizytbyłwczoraj,poczymdodajestanowczym
tonem:
–Obcymnaterenszpitalawstępwzbroniony.
ZarządzenieDyrektora!–izamykaokienko.
Pochwili,jakkukułkazzegara,wysuwaznówgłowę
zeswojejdziupli,tymrazemuprzejmiepytając:
–PanKrymski?Synnaszegopanaordynatora?
–Tak.
–Przepraszam,niepoznałam.Oczywiście,możepan
wejść.
Wiktorzezrozumieniemkiwagłową.Wie,żeszeroka
szrama,biegnącaodokadopodbródka,takoszpeca
twarz,żeludzieniejednokrotniegonierozpoznają.
Wchodzinapiętroimomentalnieczujezapachlizolu.
Sprzątaczkazogromnymwiadremwodypodnosigłowę
nawidokmężczyzny.
–Acopanztymikwiatami?Ktopanawpuścił?Nie
wolno!Oddziałzamknięty!–Rzucamokrąścierkę
napodłogę.Wiktorodskakuje,abypozwolićjejswobodnie
manewrowaćszmatąpoposadzceibezsłowakierujesię
