Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Delikatnyiciepłyowiewałmięwiatr
igwiazdyznichmisłałyblasksennyizłoty,
jakgdybysamBógOjciecwdobrociswejkładł
spoczynekinadziejępodstopysieroty.
Gdybynawetpodemnąmiałzwalićsięmost
czybłędnyognikzwiódłmięwtońziejącąbłotem–
wiem,żemójOjciecwniebieusłyszymójgłos
iprzytulidołonaubogąsierotę.
Wiem,żejestktośnaniebie,ktododamisił,
choćniemamjużdożycianaziemiochoty,
dziśniebomoimdomem,gdyziemięmrokskrył,
aBógjestprzyjacielemubogiejsieroty[1].
–No,proszę,pannoJane,proszęniepłakać–powiedziałaBessie,
skończywszy.Mogłarówniedotrzepowiedziećogniowi:„Niepalsię”.
Leczskądżeonamogłaodgadnąć,jakbardzocierpię.
PrzedpołudniemprzyszedłznowupanLloyd.
–Jakto?Wstaliśmyjuż?–zapytał,wchodząc.–Jakże,panno
Bessie,czujesięnaszachora?
Bessieodpowiedziała,żeczujęsiębardzodobrze.
–Wtakimraziepowinnamiećweselsząminkę.Proszętuprzyjść,
pannoJane;paniencenaimięJane,prawda?
–Tak,proszępana,JaneEyre.
–Otóżpanienkapłakała;czymożemipanienkapowiedzieć,
dlaczego?Czypanienkęcoboli?
–Nie,proszępana.
–Ach!Myślę,żeonapłacze,ponieważniemogławyjechaćzpanią
powozem–wtrąciłaBessie.
–Zpewnościąniedlatego.Zadużajestnatakądziecinadę.
