Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
rdzawychliści,terazzmiecionychwiatraminakupkiizesztywniałych.
Oparłamsięobramęiwyjrzałamnapustepole,gdzieniebyło
pasącychsięowiecnakrótkiejteraz,zwarzonejizbielałejtrawie.
Szarytobyłdzień;nieprzejrzysteniebozapowiadająceśnieg
zwisałociemnąoponąnadziemią;spływałystamtądodczasudoczasu
śnieżnepłatkiiosiadały,nietopniejąc,natwardejścieżceioszronionej
trawie.Stałamtak,nieszczęśliwedziecko,szepcącdosiebie:„Co
japocznę?Cojapocznę?”.
Wtemusłyszałamwołającymniejasnygłos:
–PannoJane!Gdziepanienkajest?Proszęnalunch.
Wiedziałam,żetoBessie,alenieruszyłamsię;jejlekkiekroki
biegływzdłużścieżki.
–Cozaniegrzecznaosóbka!–powiedziała.–Dlaczego
topanienkanieprzychodzi,kiedyjąwołają?
ObecnośćBessiewporównaniuzmyślami,któremniegnębiły,
wydałamisięradosna,pomimożeBessiejakzwyklebyłatrochę
wzłymhumorze.Prawdęmówiąc,postarciuzpaniąReedipomoim
zwycięstwieniedbałamwielceoprzejściowygniewbony,
zatomiałamochotęskorzystaćzjejmłodzieńczejniefrasobliwości.
Więcteżpoprostuzarzuciłamjejobieręcenaszyję
ipowiedziałam:
–No,Bessie,niegniewaćsię,niebesztać!
Szczerszytobyłiśmielszyodruchzmejstronyniżjakikolwiek
dotychczas;jakośjejsiętospodobało.
–Dziwnezpanienkidziecko,pannoJane–rzekła,patrzącnamnie
–takiemałe,samotne,zamkniętewsobiestworzenie.Mapanienka
pójśćdoszkoły,zdajemisię.
Skinęłamgłową.
–InieżalbędziepanienceopuścićbiednąBessie?
–CosobieBessierobizemnie?Zawszetylkoburczynamnie.
