Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Żegnamcię,Gateshead!–zawołałam,gdyminąwszyhall,
wychodziłyśmyfrontowymidrzwiami.
Księżycjużzaszedłibyłobardzociemno;światłolatarni,którą
Bessieniosła,migałopomokrychstopniachiżwirzedrogirozmiękłej
wświeżejodwilży.
Ostryichłodnybyłtenzimowyranek,szczękałamzębami,idąc
szybkoaleją.Świeciłosięwportierni:doszedłszytam,zastaliśmy
odźwiernąrozpalającąwłaśnieogień.Walizkamoja,przyniesiona
tupoprzedniegowieczoru,stałaprzydrzwiachobwiązanasznurami.
Brakłotylkokilkuminutdoszóstej,azaledwiegodzinatawybiła,
dalekiturkotkółzwiastował,żedyliżansnadjeżdża.Stanęłam
wdrzwiachiśledziłamjegolatarniezbliżającesięszybko
wciemności.
–Czyonajedziesama?–zapytałaodźwierna.
–Tak,sama.
–Ajakdaleko?
–Pięćdziesiątmil.
–Takadługadroga!Dziwięsię,żepaniReednieboisiętakdaleko
puścićdzieckasamego.
Dyliżanspodjechał;otostałprzedbramą,zaprzężonywcztery
konie,naładowanypasażerami.
Konduktoriwoźnicagłośnonawoływalidopośpiechu.
Wwindowanomojąwalizkę,zabranomniezobjęćBessie,
doktórejtuliłamsię,obsypującjąpocałunkami.
–Niechsiępanniądobrzeopiekuje–zawołałaBessie,gdy
konduktorwsadzałmniedośrodka.
–Dobrze,dobrze–odpowiedział;drzwiczkizatrzaśnięto,jakiśgłos
zawołał:„Wszystkowporządku!”iruszyliśmy.
WtensposóbrozstałamsięzBessieizGateshead;wtensposób
dyliżansunosiłmniewświatnieznany,ajakmisięwtedywydawało,
