Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Świdrującespojrzeniebarmanasprowadziłogonaziemię.
–Przepraszamzatenbrakoryginalności,alemożetujużbyła?
–Kto?
–No,tadziewczyna,naktórączekam.Możepanpamięta.
Piliśmyparędnitemuwódkęprzybarze.Rudataka…
–A!Ruda!Niebyłojejdzisiajiniebędzie.Mówiła,żewy-
jeżdża.
–Cotakiego?Dokąd?
–Cośtytakiciekawy?
Pobrakuodpowiedzinatopytanie,barmanprzysunąłsiębliżej.
–Aco?–drążyłobojętnymtonem.–Wystawiłacię?
–Niezupełnie.
–Niemartwsię.Nieciebiejednego.Lubisobiejajazludzi
robić.Umówićsięinieprzyjść.Albodaćzłynumertelefonu.
Mikołajniepotrafiłukryćzłości.Nabrałsięjakgówniarz!
Atakfajnieimsięgadało.Pomyślałnawet,żebyłabydobrym
materiałemnaprzyjaciółkę.Historyjkaotejkobieciepewnie
teżbyłazmyślona.Cholerajasna!Ażtakźlejąocenił,ażtak
zawiodłagointuicja?
–Nielubifacetówczyludziwogóle?
–Wręczprzeciwnie!Bardzolubiludzi,alemaszczególnepo-
czuciehumoru,którynajczęściejjedyniejąbawi.Chybalubi
przeprowadzaćeksperymenty,sprawdzaćreakcje,testowaćnowe
znajomości.
Mikołajczuł,żewszystkosięwnimgotuje.Artykuł,który
zacząłjużpowstawaćwjegogłowie,właśniesięskasował.Finito.
Makaoipomakale.Tonieonjąwykorzystał,leczonajego.Do-
piłpiwo,zapłaciłijużmiałwychodzić,alezwróciłsiędoWaldka
zjeszczejednympytaniem:
–Toprawda,żewychowałasięwdomudziecka?
28
