Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Askąd!Tobzdura.Itoakuratstuprocentowopewnainfor-
macja,botomojacórka.
Mikołajazamurowało.PatrzyłzaskoczonynaWaldkaiszukał
podobieństwa.Ogolonyprawienazerogośćzzarostemnatwa-
rzyułożonymnatakzwanegokozaka,mocnejbudowyciała,
zciemnąkarnacją,krzywymnosemitatuażamiwskazującymi
najegogustfilmowyimuzyczny.Najednymramieniuczaił
sięObcyzNostromo,niżejlogozespołuSepultura,nadrugim
coś,czegoniemógłrozpoznać.Poruszałsięenergicznie,zawsze
wtakisposób,jakbymiałzachwilęspuścićkomuśłomot,alenie
miałwsobieniczawanturnika.Większośćbywalcówmówiłana
niegoLiroy,cowogólemunieprzeszkadzało.Rudaniemiała
zniegonic.Możejakiśbłyskwoku,skłonnośćdożartówido
zabawy.
–PanieWaldku,damipanjejnumer?–Mikołajzcałąpo-
wagąpatrzyłLiroyowiwoczy,takbytenmógłdostrzecprośbę
płynącązsamychtrzewi.
–Nocopan?Janiejestemkonfident!Jakbędziechciała,to
panaznajdzie.Niechpanmizostawikontaktdosiebie.Własnej
córkinapewnoniewydam.
Mikołajzapisałbarmanowiswójtelefon.
–Aleprzecieżjużrazmidałaswójnumer,tylkogozgubiłem!
–Dałaalboinie.
Mikołajzmiędliłpodnosemgrubeprzekleństwoipochwili
odezwałsięłagodnymtonem:
–Okej.Jakwróci,proszęjejprzekazać,żechciałbymsięznią
zobaczyćipogadać.
–Taktomożna.Alenja”,czylikto?
–Mikołaj.MikołajOlecki.
–Znamcię.Piszeszdonaszejgazety.
29
