Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Czylina…niczym.Zerowaleniawklatcepiersiowej.Zero
spoconychdłoni.Zeromrowieniawżołądku.Zerorumieńców.Nic.
Ha!
Konieckońcówtoburczeniewbrzuchuzapędziłomniedokuchni.
Niemiałampojęcia,kiedyostatniojadłam,alepoostatnichzajęciach
iprzejechaniudrogidodomuzuczelniumierałamzgłodu.
–Hej,Soph.Jakminąłdzień?–spytałColeirzuciłmiszybkie
spojrzenieznadkilkugarnków.Kiedymanewrowałwnichłyżką,jego
kolorowetatuażenaramionachsięporuszały,jakbynaglezaczęłyżyć
własnymżyciem.Nieważne,ilerazynaniepatrzyłam,zawszemnie
tofascynowało.Ażdziw,żesamaniemiałamanijednejdziary.
OderwałamuwagęodtatuażyCole’aiskupiłamjąnaparujących
garnkach.Niemiałampojęcia,coprzygotowywał,alejaknarazie
przynajmniejniepachniałospalenizną,conapawałomnieostrożnym
optymizmem.Pozatympoostatniejkuchennejkatastrofie
postawiliśmywkąciegaśnicę.Taknawszelkiwypadek.
–Jejdzieńbyłdobani–odpowiedziałazamnieLiz,jakbyjedno
spojrzenienamojątwarzwystarczyłojejdowysnuciategowniosku.
Wpołowiedrogidolodówkigwałtowniezatrzymałamsię
wmiejscu,odwróciłamdoniejipodparłampodboki.
–Nibyskądtowiesz?
Zanimzdążyłaodpowiedzieć,usłyszeliśmydźwiękotwieranych
drzwi.ZarazpotemdokuchniwszedłParker.Zatrzymałsięizaczął
wodzićponaswzrokiem.
–Cojest?
–Sophiemiałakiepskidzień–odpowiedzielijednocześnieCole
iLiz,podczasgdyjamogłamtylkozacisnąćzęby.
Kochamtychludzimiłościądozgonnąibezgraniczną.Serio.Ale
czasami…czasamimogłabymkażdemuznichskręcićkark.Itonie
tylkozato,żeniejednokrotnieledwouniknęliśmyśmierci,boktoś
zostawiałpodłączonądoprądukuchenkęalbozalewałłazienkę,
