Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Andziamilczała,leczJaśzawołałrezolutnie.
—Niktteżjej,tejbabuszce,wdrogęniewłazi,choćbyiposzynach
spacerował.
—Aleona„niegodiajka”,czasemmożenajechać,ja„taki”radzę
byćostrożnie,łąkailasdoporęby—szerokie,miejscado„gulania”
dosyć.
—Byliśmywłaśnienałące—rzekłaAndziaśmiało.
—Nu,askądpiaseknasukni?Jakbypanienkaprzewróciłakozła
nałące,tobysiętylkozamaczała,anadrodzebłotobyoblazło,ataki
otpiaseczekżółcieńki,tojanakońcuświatapoznam,onzmoichjest
relsów,to„kazionny”piasek.
Mówiłtakkomicznie,żewszyscy,niewyłączającKościeszy,
wybuchnęliśmiechem.
—Topandokładnieznapiasekzplantu3,todopierosztuka—rzekł
korepetytordziesięcioletniegosynkaKościeszy,Janusza,którysię
równieżzaśmiewał,niebardzowiedząc,ocochodzi.
Naczelnikśmiałsiętakże.
—Agdzieżtunaczarnoziomachtakiżółtyproszekjest?
To„kazionny”,jegoBógwieskądtaszczyli,aterazpanienkawynosi
nasukience,pewnokładłasięnaszynachalboupadłapodmaszynę.
DziewczynkaiJaśdrgnęliwyraźnie,onapoczerwieniała.Łechtienko
klasnąłwdłonie.
—Otjaizgadł…panienkaniczemrakugotowany.Nużartżartem,
alejakmaszyna-babuszkakiedysięrozgniewa,tojanieodpowiadam,
tobędziekarambul.
—Skądpanwidział?—wyrwałosięHandzi,którawtejchwili
ażsyknęłazbólu,takjąsiedzącyobokJaśprzyprowadzałdoporządku
szczypnięciemwudo.
