Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
mądrzejsiodwafla.Sześćdziesiąt,anicentamniej.
Wyszligęsiegowmomencie,gdyspikerzapewniał,żespalagopożądanie.Trzasnęły
drzwi,zadudniłykrokinaschodach.Juliawpadładopokojurodziców.Wyłączyłatelewizor
irozejrzałasięwokół.Niecowiększyniżzwyklebałaganwskazywałnadramatyczny
przebiegrozmowy.Obrusleżałwkącie,nanimwalałsiędrewnianyposągmurzyńskiego
chłopca,pozbawionynogi.Tęnogęmatkatrzymaławręku.Siedziałajakzahipnotyzowana.
Ojciecmiałpotarganewłosyijedenpoliczekbardzoczerwony.
–Tyimotworzyłaś?–Matkazapomniałaostrachu,rzuciłasięnajpierwnaJulię,apotem
doprzedpokoju,żebysprawdzićzamki.–Ajeszczedzisiajuprzedzałam,prosiłam!!!
–Cosięstało?Ocochodzi?–pytałaprzerażonaJulia.
–Otochodzi,żestudianierobiązdurniamądrego!–krzyczałamatka.–Tylerazy
mówię,proszę,upominam,patrz,gamoniu,komuotwierasz!Idoigrałaśsię,wystawiłaś
rodzicównarzeź!
Bezmyślnesłowaioskarżeniapadałyzszybkościąkaskady.ZrzucalinaJulięcałąwinę
zanieudanywieczór,zaprzerwanyfilmipołamanąrzeźbę.Musielijakośodreagowaćswój
stres.Wreszcieionadorwałasiędogłosu.
–Byłamowaopieniądzach.Nieoddaliściekomuśdługu?
–Cicho!–Ojciecłypnąłnaboki.–Nieznaszsięnainteresach,więcnieosądzaj
pochopnie!
–Dlaczegoniedzwonicienapolicję?
–Icopowiemy?Paniewładzo,mamycórkęidiotkę,któraosobiściewpuściładodomu
przestępczyelement?–szydziłamatka.
–Przecieżtobyłnapad?!
–E,zaraznapad!Pomyłkaityle.Terazkażdy,ktoraniejwstaje,dopominasięoforsę.
Amyzapłaciliśmycodogrosza.Jutrowszystkowyjaśnimy.
Matkapowolisięuspokajała.Julia,patrzącnanią,zaczynaławierzyć,żenicsięniestało.
Jacyśludzieweszlidomieszkaniatrochęprzebojowo,uszkodzilirzeźbęipoliczektaty,
pogadali,wyszli.Drobniutkiincydent,októrymniezająknęłabysiężadnagazeta,nie
mówiącotelewizji.
–Idź,Julka,spać!–powiedziałamatkaniecołagodniejszymtonem.
Dalszedociekanianiemiałysensu.Rodzicewciążuważalijązamałądziewczynkę,nie
wtajemniczaliwswojeinteresyinieżądaliniczego,zwyjątkiemposłuszeństwa.Todlaniej
harowaliodranadonocy.Usypiałajuż,kiedydotarłydoniejodgłosysprzeczki.
–Jutromusisz…żeteżtynigdy…–dowodziłamatka.
–Zamknijsięwreszcie!–wybuchnąłojciec.–Małoimało,wciążmało!
–Aletojamamracjęijuż!Podyktujeszswojeprawa,jakwykupiszgrunty!
–Aonbyłpięknyjakmłodybóg…–westchnęłasennieJulia,przyczymzcałąpewnością
niemyślałajużoSerafinie.
WiosennepopołudnienastroiłoKonradataklirycznie,żepostanowiłwybraćsię
nacmentarz.Samniestety,boostatniojegożycieuczuciowebyłowyjątkowoubogie.Nawet
niemiałkomupowiedzieć,żeświecisłońce.Nibysłońcewidaćgołymokiem,leczjaksię
powieotymgłośno,totakjakbyświeciłodwarazymocniej.Kupiłbukietżonkiliibez
zbędnegopośpiechuwędrowałalejkami.Najpierwgłówną,potemprzypompieskręcił
wprawo,akawałekdalejwlewo.Przeczytałtabliczkę,jakbychciałsięupewnić,żetrafił
dobrze:„EwelinaZagrodzka,żyłalat77”.Położyłkwiaty,zapaliłznicziniebardzowiedział,
codalej.Wciążmiałtensamdylemat:przeleciećkłusemobokgrobu–głupio,staćteż
niezręcznie,więcco?Zacząłmyślećoswoichsprawach,ozmianiepracy,oawansie
iintrygującejrozmowiezbyłymszefem.TerazciotkaEwelinaniepytałabyposwojemu:„Oj,
Raduś,Raduś,kiedytysięustatkujesz?”.
Uśmiechnąłsięlekko,samymikącikamiwarg.Przedoczamizamajaczyłymupojedyncze
obrazki:bójkazchłopakami,rozbitynos,drobnamonetaukrytawbucieiprzerażonatwarz
ciotkiEweliny,kiedypotygodniuposzukiwańodnalazłagowreszciewkomisariacie.Ona
miałaanielskącierpliwość,pomyślał,żeniewyrzuciłamnienazbitypysk.
PopołudniuwpadłnachwilędoOrskich.
–Zdomunici–szepnęławdrzwiachGrażyna.–Umoczyliśmynatrzydzieści,Lucek
makacamoralnego,rozbawgojakoś.
Gdybypowiedziała:wnieślodówkęnaczwartepiętro,albo:dajkomuśwzęby,wszystko
byłobywporządku.AlekazaćKonradowirozbawiaćLucka,tojużniebyłowporządku.Zcałą
pewnościąnienależałdofacetówrozrywkowych.Nawszelkiwypadekkiwnąłgłową,
żerozumie,izmiejscasięwkurzył.Nieznałuczciwszegoibardziejpechowegoczłowiekaniż
