Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
RozdziałII
–Nie,mamo,dziśnieprzyjadę,bomamjeszczestosklasówek
dosprawdzenia,asamawiesz,którajestjużgodzina–Anna
rozmawiałaprzezzestawgłośnomówiącyijednocześniestarałasię
zaparkowaćautomiędzydwomasłupami.Jejpodzielnauwaganie
zawiodłaitymrazem.GdytylkoAnnawjechaładogarażu,dostrzegła
znajomąpostaćpanaMarcina,któryudawał,żerobicośprzy
samochodzie,ataknaprawdępilniesięjejprzyglądał.
–Chciałempomóc,aleniebyłempewien,czysobiepaniżyczy
–zagadnął,gdypróbowałaposkładaćrozsypanepodczasjazdy
wypracowaniauczniów.
–A,dziękujębardzo.Zsamochodemsobieradzę,zresztą
zewszystkiminnymteż.
AnnaodwróciłasięiodniechceniazerknęłanaMarcina.Ichoczy
jednaksięspotkały.Dostrzegławnichjakiśsmutekskrywanypod
promiennymuśmiechem.Spojrzałanajegobiałezęby,którestanowiły
kontrastześniadącerąikruczoczarnymiwłosami.Stałwyprostowany,
zpodniesionągłową.Doskonalewyrzeźbionasylwetkasprawiała,
żeAnnaniemogłaoderwaćodniegowzroku.Robiłwrażeniesilnego
ipewnegosiebie.Byłtaki,ojakimodlatmarzyła,gdywieczorami
kładłasięspać,gdygodzinamisamotniewędrowałapolesie.Ten
wyśniony,jedynymiał–jakwbajce–przyjechaćnabiałymkoniu,
rzucićsięjejdostópi,całującbrzegjejsukni,ofiarowaćjejswoje
ramię.Wielokrotniewyobrażałasobiechwilę,kiedyspotkaswojego
rycerza,wielbiciela.Wjejmarzeniachbyłmitycznymbohaterem,
któryratujejązopresji,wynosizpożaru,schodziponiąwprzepaść.
Niemyślałajednak,dogłowyjejnieprzyszło,żespotkagowgarażu,
odmitologizowanego,zlewarkiemwręku.
–Skorojużsięspotkaliśmy,tomożemógłbymmiećdosąsiadki
prośbę?–pytanieMarcinawyrwałoAnnęztransu.
–Słucham?Nie,dziękuję.Jakpanwidzi,poradziłamsobiesama.
–Chybamniepaniniezrozumiała–kontynuowałMarcin,
niezrażonychwilowymrozkojarzeniemAnny.–Chciałemzapytać,czy
byłobywielkimnietaktem,gdybymzaproponowałpaniprzejście
naty?Wkońcutylenasjużłączy…–skwitowałzrozbrajającym
