Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Proszęsięnieruszać,zarazpomogę.–Basiaszła,ostrożnie
stawiającstopyioświetlającsobieniepewnądrogę.Starałasięnie
myśleć,żetomożebyćpułapkainaglezzapobliskiegonagrobka
wyskoczyjakiśpostawnymężczyzna,byjąokraśćalbozrobićcoś
jeszczegorszego.–Jużjestem,dapaniradęwesprzećsięnamnie
iprzejśćkilkakroków?Naparkingumamsamochód,zawiozępanią
napogotowie.
–Basia?BasiaMusiał?–zapytałazdziwionakobietadrżącym
głosem.Ztrudem,jaktonący,chwyciłasięrękidziewczyny,niemal
jąprzewracając.
–Tak,toja.Skądpanimniezna?–Niespodziewałasię,żektoś
jeszczejątutajpamięta.
–Toprzecieżja,MariaPodolska,niepoznajeszmnie?–Wgłosie
kobietyzabrzmiałynutysmutkuirozczarowania.
–Ależtak,bardzoprzepraszam.Jestciemno,proszęmiwybaczyć!
–Niemogłauwierzyć.Przypadkowespotkanienacmentarzu
zaskoczyłoją,aleiucieszyło,mimookoliczności.–Tyleczasuminęło.
Możemipaniniewierzyć,aleczęstoopanimyślałam.
–Wyrosłaś,wydoroślałaś.–Szłypowoli,alekażdenieopatrzne
postawienieskręconejkostkinapopękanymasfalciewywoływało
grymasbólunatwarzykobiety.
–Jeszczekawałek,jużprawiejesteśmy.–Basiteżzaczęło
brakowaćsił.
Wkońcuudałosięimdotrzećdosamochodu.PaniMariausiadła
namiejscupasażeraztłumionymsapnięciem.
–Pamiętaszdrogędoszpitala?
–Oczywiście,chybażecośsięzmieniło.
–Nie,nic,wciążzatorami.Możejednakwezwiesztaksówkę?Nie
chciałabymcięfatygować.
–Coteżpanimówi,oczywiście,żezawiozępanią,tonieproblem.
