Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Wychodzęzanimnazewnątrz,wnoc.Deszcznadalpada.
Kroplesądużeiciepłe.Zasłaniamgłowędłońmi,aJoshwpychasobie
szkicownikpodkoszulkę.Zerkamnajegobrzuch.Mniam.
–Mniam,mniam.
–Co?–pytazaskoczony.
–Hmm?
Uśmiechczaisięwkącikachjegoust.Chcęgopocałować,
pojednymcałusiewkażdykącik.
–Dobra,wariatko–potrząsagłową.–Którędy?
–Którędydokąd?
–Dociebie?
–Idzieszdomnie?–jestemzachwycona.
–Odprowadzamciędodomu.Jużpóźno.Ileje.
–Aha.Tomiło–mówię.–Jesteśmiły.
Lampyuliczneodbijająsiężółtymświatłemwmokrymasfalcie.
WskazujędrogęiprzebiegamynadrugąstronęAmsterdamAvenue.
Deszczpadajeszczemocniej.
–Tam!–mówięiwbiegamypodrusztowaniaustawione
nachodnikuwzdłużbudynków.Ciężkiekropleuderzają
waluminiowydaszekjakkuleweflipperach.
–Isla,poczekaj!
Alejużzapóźno.
Rusztowanietonaogółidealnemiejsce,żebyumknąćprzed
brzydkąpogodą,aleczasemprętykrzyżująsięipowstajelej,
wktórymzbierasięwoda,któramożeprzemoczyćczłowieka
dosuchejnitki.Noiotojestemprzemoczona.Całkowicie.Włosy
przylgnęłymidotwarzy,sukienkadociała,awsandałachchlupie
miwoda.
–Ha,ha–niejestemnawetpewna,czytoprawdziwyśmiech.
–Niccisięniestało?–Joshschylasięiwchodzipod
rusztowania,potemobchodzilejiznowuwsuwasiępodrusztowanie,
tużobokmnie.
Terazjużnaprawdęsięśmieję.Ściskambrzuch.
–Bolą…usta…odśmiechu.Mojeusta.Ibrzuch.Iusta.
Onteżsięśmieje,alejestrozkojarzony.Jegooczynagle
demonstracyjnieprzesuwająsięwgóręnamojątwarziuświadamiam
sobie,żepatrzyłnacośinnego.Uśmiechamsięszerzej.Dzię
kuję
bar
dzo,typer
wer
syjnerusz
to
wa
nie.
Joshprzesuwasię,widać,żeczujesięniekomfortowo.
–Prawiedotarliśmy,co?
