Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Wiem.Dziwne,nie?
–Tosuper–pijęduszkiemrosół.–OBożekochany.Tojest
niewiarygodne.
Przyglądamisięwmilczeniuprzezkolejnąminutę.
–Więc…mówiłaśpoważnie?Naprawdęmógłbymcię
naszkicować?
–Pewnie,byłobysuper.–Koooooocham
cie
eeę.–Comam
zrobić?
–Niemartwsię.Poprostunieprzeszkadzajsobie.
–Ha!Narysujesz,jakjemjakkoń.Nie.Jakświnia.Miałam
namyśliświnię.Świnięczykonia?
Joshpotrząsagłowąrozbawiony.Otwieraszkicowniknakolejnej
stronieipodnosiwzrok.Wpatrujesięwmojeoczy.Jestemoniemiała.
Orzech.
Słowododajesięsamodomojejwewnętrznej„Listyfaktów
natematJosha”.Czasamijegooczywydawałymisięzielone,
aczasamibrązowe.Terazwiemdlaczego.
Toorzech.Maorzechoweoczy.
Zatapiamsięwzielonobrązowejmgle.Skrobaniejegopisaka
mieszasięzchropawymdźwiękiemstarejfolkowejpiosenki,która
dobiegazgłośników.Ichpołączeniebrzmijaktęsknotainiepokój,
udrękaimiłość.Nazewnątrzrozpętujesięburza.Deszcziwiatr
przyłączająsiędomuzyki,ajanucęrazemznimi.Mojagłowapuka
oszybę.
Prostujęsię,zaskoczona.Miskaitalerzsąpuste.
–Jakdługotujestem?
–Trochę–Joshsięuśmiecha.–Więc.Tetwojeprochy.Todobry
towar,co?
–Powiedz,żesięnieśliniłam–jęczę.
–Nie.Wyglądasznaszczęśliwą.
–Jestemszczęśliwa–odpowiadam.Bo…jestem.Oczyzachodzą
mimgłą.
–Isla–szepcze.–Trzebajużiść.
Podnoszęgłowęzestolika.Kiedyonasiętamznalazła?
–ZamykająjużKismet.
–CotojestKismet?
–Przeznaczenie.
–Co?
–Tonazwatejkawiarni.
–Ach.OK.
