Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Spalimycię,przeklętasuknio!–śmiejęsię.
–Musiszspalićwszystko.Nietylkosuknię.
–Jaktowszystko?
OileciociaDankająprzypomina,tomojamamawydajesię
adoptowanaalbochociażpodmienionawszpitalu.
–Musiszspalićprzeszłość,swójbólimiłość.
–Jakmamspalićmiłość?Babciu,tojestniedorzeczne.
–Jegozdjęcie–podchwytujeUla.–Jakaśważnapamiątka,list,
koszulka…
–Dokładnietak.Spalwszystkoto,cochceszzostawićzasobą.
–Dobra.–Kiwamgłową.–Chybacośmam.
–Toidź,ajaprzygotujęognisko.
Całądrogębiegnę.Późniejtakżebiegiempokonujęschodyiwpadam
jaktorpedadoswojegopokoju.Większośćrzeczyprzewiozłamjuż
domieszkaniaFilipa,któremiałostaćsięnaszym.
Nienawidzęcię,Filipie!
Zszafywyciągamjegobluzę,wktórejuwielbiałamchodzić
wjesiennechłodnedni,zszufladybiurkaalbumpełenwspólnych
zdjęć.Zmyślą,żetowystarczy,wychodzęzpokoju.
Nadolenatrafiamnamamę,aleudajęgłuchąizamykamdrzwi,nic
sobienierobiączjejkrzyków.
Niewiem,jakdamradężyćzniąznowupodjednymdachem.
Nasamąmyślotympomoimcieleprzechodzidreszcz.
Aletymbędęprzejmowaćsiępóźniej,boterazmammisję
dowykonania.
Muszępozbyćsiępecha,muszęspalićprzeszłość,odciąćsięodniej
grubąkreską.
GdywracamnapodwórkoUli,widzę,jakzmiejscawyznaczonego
naogniskobuchajużogień.Siadamnadrewnianejławcepostawionej
niedalekopaleniska.
–Masz.–Dostajępełenkieliszek.–Białe.
–Dzięki.–Upijamłykzimnegowinaipokazuję,coprzyniosłam.
–Toodczegozaczynamy?
–Niewiem.–Wzruszamramionami.–Możeodtejbluzy?
–Możebyć.Wrzucaj.
Zgniatambluzęwkulkęiciskamniąprostowogień.Apóźniej
patrzę,jaksiępali.
Czyjestmiżal?Naprawdęchciałabympowiedzieć,żenie,ale
niestetynależędoosób,któreprzywiązująsiędorzeczy,szczególnie
dotychmałychidlawiększościludzinicnieznaczących.
